Αναλυτικά ο Θοδωρής Βουτυρίτσας
«Ένας αθλητής, όταν είναι σε επαγγελματική δράση, δεν μπορεί να καταλάβει εύκολα το μέγεθος της επιτυχίας που κάνει η ομάδα του, αυτός, εκείνη τη στιγμή. Μετά από χρόνια όταν αυτό έχει ωριμάσει και μέσα του και το ακούει από τα μέσα ενημέρωσης και τον κόσμο, καταλαβαίνει ότι ήταν πράγματι κάτι διαφορετικό, κάτι σημαντικό για αυτόν, σε εμάς εδώ και για την πόλη μας και την ομάδα μας. Επομένως, έχοντας περάσει τα χρόνια και το γεγονός ότι αυτή η ομάδα αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να ορθοποδήσει για να κάνει την υπέρβαση και να φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο, όπως είμασταν στην δεκαετία του ’80, γίνεται ακόμη πιο σημαντικό. Είναι σημαντικές αυτές οι στιγμές, είναι ευτυχία για κάθε αθλητή όταν τις βιώνει».
«Η ομάδα της Λάρισας άρχισε να χτίζεται από το ’80 με Λαρισαίους παίκτες. Η ομάδα βγήκε δεύτερη το 1982/83 στο πρωτάθλημα, παίξαμε Ευρώπη νωρίτερα. Αρχίζει να χτίζεται μια ιστορία. Το ευτύχημα ήταν πως είμασταν παίκτες που παραμείναμε χρόνια μαζί, έγινε το ανάλογο δέσιμο, υπήρχε ταλέντο και η επιτυχία ήταν ο συνδυασμός καλών παικτών, καλού κλίματος από την διοίκηση και καλών προπονητών. Χτιζόταν αυτό που ήρθε σαν αποτέλεσμα το 1984/85 και το επιστέγασμα ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1987/88. Ήταν μια οκταετία, δηλαδή, που η ομάδα διαμορφωνόταν και έδειχνε ότι είχε ταλέντο, ήταν ανταγωνιστική των μεγάλων ομάδων. Γιατί όπως και τώρα, έτσι και τότε, λίγες ομάδες ήταν οι μεγάλες, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, με οποιαδήποτε σειρά. Εμείς είμασταν η πέμπτη δύναμη εκείνη την εποχή και κατορθώσαμε και κάναμε αυτές τις επιτυχίες, κάναμε διακρίσεις και στην Ευρώπη που φτάσαμε μέχρι τους “8”».
«Την δεκαετία αυτή, επειδή έπαιξα και έχω προσωπική άποψη, η ΑΕΛ ήταν η αγαπημένη ομάδα των Ελλήνων. Διότι, είμασταν η μόνη ομάδα εκείνη την εποχή από την επαρχία που κερδίσαμε και είμασταν ανταγωνιστικοί με τους μεγάλους. Αυτό φαινόταν όταν πηγαίναμε να παίξουμε σε οποιαδήποτε έδρα που υπήρχε αναγνώριση, ερχόταν κόσμος να μας δει, τα γήπεδα ήταν πάντα γεμάτα και αυτό έδειχνε ότι ο κόσμος ήθελε να δει καλό ποδόσφαιρο. Οι μεγάλες ομάδες έχουν και είχαν το προτέρημα ότι είχαν περισσότερα χρήματα, άρα είχαν και την δυνατότητα να παίρνουν ότι καλύτερο υπήρχε στην Ελλάδα και τους καλύτερους ξένους. Εμείς στηριζόμασταν, κυρίως, στα Ελληνόπουλα που είμασταν κατά κανόνα από τον νομό Λάρισας ή από την Θεσσαλία και με την προσθήκη κάποιων καλών ξένων παικτών αργότερα κάναμε αυτή τη διαφορά. Γι’ αυτό είμασταν αγαπητοί σε όποιο γήπεδο και να πηγαίναμε».
«Το ξεχωριστό για εμένα, αλλά στενάχωρο, είναι ότι χάσαμε τρία πέναλτι. Ήταν ξεχωριστό αρνητικό. Κατορθώσαμε και πήγαμε εκεί το παιχνίδι, είμασταν περίλυποι, γιατί θα κάναμε το θαύμα. Όπως κάναμε το θαύμα μετά από 2-3 χρόνια που πήραμε το πρωτάθλημα, θα κάναμε το θαύμα και στην Ευρώπη. Αυτές οι στιγμές είναι χαραγμένες μέσα μου, αλλά έστω και έτσι όταν φτάνεις σε αυτό το επίπεδο, πέφτεις μαχόμενος, οπότε είναι κάτι που σου μένει χαραγμένο στη μνήμη, θετικά πάντα».
«Για εμένα η ΑΕΛ είναι ο εαυτός μου. Πριν παίξω στην ομάδα μικρός ήμουν ΑΕΛ, ευτύχισα να παίξω και έγινα πιο πολύ ΑΕΛ και τώρα παραμένω ΑΕΛ».
«Εδώ πρέπει να γίνουν πολλές αναθεωρήσεις, γιατί το ποδόσφαιρο του τώρα με του τότε είναι πολύ μακριά. Τώρα είναι 100% επαγγελματικό, με άλλους κανόνες, ελεύθερη αγορά με ξένους παίκτες. Βάση αυτών θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές στην ομάδα και να χτιστεί με πολύ σύνεση. Γιατί όλοι αυτό ζητάμε, να είναι μια δυνατή ομάδα. Δεν μιλάμε για να παίρνει αμέσως πρωταθλήματα στην Super League, αλλά να είναι μια ομάδα που απειλεί τους μεγάλους και να είναι ξανά πέμπτη δύναμη στην Ελλάδα, όπως τότε. Αυτό θέλει πολύ δουλειά και υπομονή. Θα πρέπει η Λάρισα, που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να φέρνει οποιονδήποτε, να «χτιστεί» με Ελληνόπουλα και να προστεθούν αργότερα και κάποιοι αξιόλογοι ξένοι. Θέλει πολύ δουλειά, δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη, αλλά επιβάλλεται, γιατί φεύγουν ταλέντα κάθε χρόνο και χάνονται γενιές. Η Λάρισα πρέπει να γίνει πάλι μεγάλη».
