Διαβάστε τι μας έστειλε
("Βυσσινιά βαθιά της Παναγιάς". Ο νομπελίστας Οδ. Ελύτης στην ποιητική του συλλογή "τα ελεγεία της οξώπετρας" περιγράφει τη Θεοτόκο. Οι Έλληνες χρωμάτισαν το ένδυμά της βυσσινί για δύο λόγους. Πρώτον, είναι το επίσημο βασιλικό ρούχο και η Μαρία αποτελεί την (ταπεινή) Βασίλισσα της εκκλησίας και δεύτερον, δηλώνει τον πλησμονικό πόθο στην αγάπη της για τον Πλαστουργό.)
Αξαράι το λέγαμε μικροί, Νεάπολη το μάθαμε αργότερα. Το ομορφότερο μέρος της πόλης: πολλές πλατείες, πλούσιο πράσινο, χαμηλός συντελεστής δόμησης. Κυριακή 04 Μαρτίου 1984. Λαϊκές πολυκατοικίες. Ώρα 15:00. Στον προαύλιο χώρο το ραδιοφωνάκι στη διαπασών. Παράλληλη μετάδοση των αγώνων. Εποχή αλλιώτικη, όπου χάραζες σα νοητός Goya τα τεκταινόμενα στο χορτάρι. Με το αυτί στους εκφωνητές κλωτσούσαμε το τόπι για να μοιάσουμε "στης Λαρίσης τα καμάρια". Σουτ του Βαλαώρα έξω από την περιοχή και 1-0! Πρωτόλεια αίσθηση απέναντι στους πράσινους θύτες. (Άλλωττε στους άλικους θύτες ή στους χλωρούς θύτες).
Μυθιστορηματική τότε στα παιδικά μου μάτια η διαδρομή για το γήπεδο: με το αστικό στην κεντρική πλατεία, οδοιπορία κάτω από τον Πολιούχο, παραπλεύρως του Πηνειού, ατενίζοντας το ζωολογικό κήπο του Αλκαζάρ, φτάναμε στην ευχαριστιακή σύναξη, στη γιορτινή τελετουργία...
Ανατροπή από 1-2 σε 3-2 με τον Ηρακλή. Ομοθυμαδόν ξεσηκωμός. Όλο το γήπεδο όρθιο στο δεύτερο ημίχρονο να κραυγάζει αδιάλειπτα μέχρι το 90'. Ήταν 21 Οκτωβρίου 1984. Δεν αντίκρισα ποτέ ξανά τόσο φίλαθλη εκρηκτικότητα...
Μεγαλώνοντας, διανθίζεται η αελική κοινότητα. Εξορμήσεις παντού. Θύματα βροχής από λιθοβολισμούς σε Λειβαδιά (1991), Έδεσσα (1995), Καλαμαριά (1996), Μέγαρα (2004), Καραϊσκάκη (2006)...
Οι χαρές των τίτλων και η συμμετοχή χαραγμένες "εν πλαξί καρδίαις σαρκίναις". (Πάλι με χρόνια με καιρούς,πάλι δικά μας θα' ναι...)
Μυστήριο η ανήκεστη ενότητα ομάδας και πόλης, (πριν και μετά τις κατακτήσεις τροπαίων). Εφιάλτες δε λείπουν ποτέ (πιθικίζοντας το κόμπλεξ του επαρχιώτη μεταπράτη), αλλά ο (βυσσινί) έρωτας δεν προσδιορίζεται, ούτε αγοράζεται, απλώς γεννιέται. Δεν γνωρίζουμε την ΑΕΛ κατανοώντας μία έννοια, αλλά καλλιεργώντας μια σχέση.
Μάρτιος του 1988. Λήξη των σχολικών μαθημάτων. Έξω από το 4ο Γυμνάσιο ένας νέος με βυσσινί κασκόλ και γαλήνιο πρόσωπο ανάβει φωτιά σε ρόδες. Στεκόμαστε ώρα κοντά του. Όλοι σιωπηλοί, χωρίς συνθήματα. Σα να προσευχόμαστε για κάτι δικό μας, τόσο οικείο μας... Έτσι γίναμε κι εμείς αυτουργοί της πιο αυθόρμητης, αγνής, γλυκιάς στο σύμπαν ποδοσφαιρικής ιστορίας...
Υ.Γ. 27 Σεπ 2020. Είθε, πριν αποχωρήσουμε από τον επίγειο βίο να γευτούμε ξανά τη νοστιμιά των στιγμών. Αμήν.
Λευτέρης Β.
*Στείλτε μας τα μηνύματά σας στο e-mail μας info@aelole.gr. Επίσης μέσω facebook τα μηνύματά σας εδώ.
