Η ανάρτηση του Νίκου Λυράκη
«5/5/2007, η μέρα που ο Θεός ήρθε στη γη σαν ένας από εμάς. Γιατί δεν μπορεί. Σε αυτή την μοναδική στιγμή μιας ολόκληρης γενιάς, τη στιγμή που μπαίνει ο κόσμος των ονείρων μέσα σε αυτόν της πραγματικότητας, ο Θεός επιλέγει να είναι εκεί. Στην εξέδρα αυτή ...
Το Κύπελλο αυτό είναι η στιγμή που διαπιστώσαμε ότι η ΑΕΛ δεν είναι απλά μια ομάδα, είναι μια ιδέα, που κληρονομήθηκε από ένδοξους προγόνους και που τη φλόγα της οφείλαμε - και καταφέραμε με την κατάκτηση αυτή- να κρατήσουμε αναμμένη, κάνοντας μια ακόμη γενιά περήφανη και για όσα ζούσε και για όσα με κόπο κατάφερνε. Όχι μόνο για το παρελθόν που της εξιστορούσανε.
Δύσκολο να μην νοιώσει κανείς κατάνυξη μπροστά στα πρόσωπα των φωτογραφιών από το Πανθεσσαλικό και των φωτογραφιών που υπαινίσσονταν πρόσωπα. Γιατί όλοι μας, ορατοί και μη γράψαμε Ιστορία, ταυτιζόμενο με τις αξίες της ΑΕΛ, γίναμε μια ψηφίδα από τις χιλιάδες που αποτελούν την ιστορία της, ένα από τα πολλά μικρά εγώ που κάνουν το εμείς, γίναμε ένα «ήμουν κι εγώ εκεί» με τις συγκινήσεις που γεννούν οι επιτυχίες (και οι αποτυχίες). Γιατί όλα αυτά τα χιλιάδες πρόσωπα μεγάλωσαν τα παιδιά τους και τα πήραν μαζί τους στο γήπεδο από εκείνη την ημέρα και μετά, με την ευθύνη ότι χαρτογραφούν στην ψυχή τους διαδρομές, που μέχρι χθες δεν υπήρχαν.
Κι αν η γενιά αυτή υποχρεώθηκε να ζει μια τοξική πραγματικότητα σήμερα, με την αμετροέπεια και την κομπορημμοσύνη να προσβάλει την αισθητική του , με κάποιους να έχουν περιτυλίξει την αρρώστια του μυαλού τους και να την μοσχοπουλάνε με φιόγκο, θα ξέρουν ότι αυτή η ομάδα, μέσα από αυτές τις αναμνήσεις, θα παραμένει στο συλλογικό υποσυνείδητο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ως η προσωποποίηση του πέρα από τα όρια, του υπερανθρωπινου, του μεταφυσικά χαρισματικού.
Και το Κύπελλο αυτό θα μένει για πάντα το χνάρι της ύπαρξής μας που αυτοαναφλέγεται για να πετάξει. Όλο και πιο ψηλά. Χρόνια πολλά ...»
