«Αγαπητέ γιατρέ,
Θεώρησα και θεωρώ ευλογία όλους όσοι έριξαν τον σπόρο, καθώς και εκείνους τους αγνούς οραματιστές που πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις για να ιδρυθεί η ομάδα που αγαπώ.
Θεώρησα και θεωρώ ευλογία τους λίγους που μόχθησαν, που στερήθηκαν, που έδωσαν ότι μπορούσαν, που έμμεσα ή άμεσα θυσίασαν τη ζωή τους ώστε να με κάνουν να νιώσω περηφάνια γι’ αυτό που πραγματικά αγάπησα περισσότερο, μετά από την οικογένειά μου.
Θεώρησα και θεωρώ ευλογία ότι αυτή η αγάπη κατάφερε να με πλημμυρίσει με πρωτόγνωρα συναισθήματα, να με κάνει να ταξιδέψω, να ονειρευτώ, να χαρώ, να λυπηθώ, να κλάψω, να βρίσω, να μείνω σιωπηλός.
Θεώρησα και θεωρώ κατάρα όλους όσοι εκμεταλλεύτηκαν, ατίμασαν, πρόδωσαν, καπηλεύθηκαν το όνομα της μεγάλης μου αγάπης.
Θεώρησα και θεωρώ κατάρα όλους όσοι συνετέλεσαν στο να αισθάνομαι ντροπή για την κατάντια αυτής της αγάπης μου.
Δίχως εγωισμό, γιατρέ, πιστέψτε με, έχω κάνει την αυτοκριτική μου. Θεώρησα και θεωρώ ότι δεν έχω προσφέρει τίποτα γι’ αυτή μου την αγάπη.
Γιατρέ, παρότι είμαστε παντελώς άγνωστοι, επιτρέψτε μου να επισημάνω τα κάτωθι:
α. Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε ότι δεν είναι όλοι οι επιστήμονες ίδιοι, καθώς και ότι υπάρχουν «λειτουργοί» με διαταραγμένη προσωπικότητα οι οποίοι προσφέρουν υπηρεσίες ποικίλων χρωμάτων έναντι πλουσιοπάροχων αμοιβών, για τις οποίες αρέσκονται να καυχώνται,
β. ελπίζω - έστω δυνατά από μέσα σας - να σιγοτραγουδάτε το άσμα «ποιος να συγκριθεί μαζί σου»,
γ. ελπίζω να μου επιτρέπετε να μην αναγιγνώσκω ευτελείς απόψεις και θέσεις, ακόμα και αν απευθύνονται σε ποταπούς ανθρώπους, καθότι προτιμώ μόνο αυθεντικές, «βαρβάτες» δηλώσεις επιτυχημένων, διασήμων προσώπων, με ύψος περίπου 180 εκατοστά του μέτρου, άνευ υποδημάτων και περιποδίων, πρόσωπα τα οποία ουδέποτε επεδίωξαν οιουδήποτε είδους δημοσιότητα, αγνοούν τη λέξη «κυβίστηση», ασχολούνται μόνο με τα δέοντα, γνωρίζουν τρόπους συμπεριφοράς, έχουν ύφος και ήθος, δεν διακατέχονται από σύμπλεγμα ανωτερότητας και δεν θίγουν ποτέ την προσωπικότητα ετέρων ατόμων,
δ. ελπίζω ότι αντιλαμβάνεστε πως είναι όλη η ευθύνη δική σας σε όλο αυτό το «φύγε εσύ, έλα εσύ», καθώς και στον ανελέητο προσωπικό και ομαδικό πόλεμο, και
ε. ελπίζω, γιατρέ, τόσο εσείς όσο και οι ασθενείς να πράξουμε τα αυτονόητα!
Ίσως έχετε αντιληφθεί και εσείς, γιατρέ, ότι πάει καιρός που ο σπόρος βάλλεται, δεν προστατεύεται το φύτρο του, τα τρωκτικά το καταστρέφουν, το συρρικνώνουν, το κοντένουν, το αρματώνουν, ο μολυσμένος αέρας φυσάει από παντού και αρχίζει να επηρεάζει τις ρίζες του. Πώς ονομάζεται αυτή η ασθένεια; Υπάρχει θεραπεία; Αν ναι, ποια είναι η συνταγή; Γνωρίζετε τις απαντήσεις, γιατρέ, ή μήπως να απευθυνθώ σε άλλους ειδικούς;
Αντί επιλόγου, γιατρέ, επιτρέψτε μου να παραθέσω έναν στίχο του αείμνηστου Συριανού ποιητή, στιχουργού και πεζογράφου Μάνου Ελευθερίου από το ποίημα με τίτλο «γιατρέ μου», αφιερωμένο όχι σε εσάς προσωπικά, αλλά σε όποιον τον αγγίζει ή τον εκφράζει.
Τσογλάνια, αλήτες και ρουφιάνοι στις γωνιές
φορούν παράσημα χρυσά για ρουφιανιές.
Το μέλλον έρχεται θολό κι απατηλό
κι εγώ τους στίχους μου στο τίποτα πουλώ.
Αυτά μ’ αρρώστησαν, γιατρέ, με κυνηγούν.
Μ’ αυτά πορεύτηκα κι αυτά μ’ αιμορραγούν».
Δημήτρης Κ. Κούρος
*Στείλτε μας τα μηνύματά σας στο e-mail μας info@aelole.gr. Επίσης μέσω facebook τα μηνύματά σας εδώ.
