Εκείνο το μουντό απομεσήμερο της 6ης Σεπτεμβρίου του 1979, όλα έμοιαζαν βιβλικά. Ο σκοτεινός ουράνιος θόλος άρχισε να γεμίζει με βυσσινί αποχρώσεις, λες και ήθελε κάποιους να υποδεχτεί. Η βροχή δυνάμωνε κι εκεί λίγο πριν το Κάστρο, οι ταχύτητες της Citroen κατέβηκαν καθώς μία μαύρη σκιά πέρασε σαν αστραπή σκορπίζοντας το δέος. Η "συνάντηση" ήταν αναπόφευκτη. Για κλάσματα του δευτερολέπτου ο έλεγχος χάθηκε και το μοιραίο επήλθε κονιορτοποιώντας κάθε ανθρώπινο λογισμό. Την ίδια στιγμή η μαύρη σκιά φτερούγισε με πάταγο και χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα. Ήταν ο Χάρος... Δύο υπέρλαμπρα αστέρια άφησαν το τελευταίο γήινο φως τους στο οδόστρωμα, ενώ το τρίτο παρέμεινε για να θυμίζει από γενιά σε γενιά την πιο συγκλονιστική απώλεια στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πέρασαν από τότε 40 χρόνια, οι εικόνες ολοένα και ξεθωριάζουν, όμως κάθε 6η του Σεπτέμβρη η ΑΕΛ, η Λάρισα, ο νομός της, δακρύζουν για τα αδικοχαμένα παλικάρια τους. Για τους Δημήτρηδες, τον Κουκουλίτσιο και τον Μουσιάρη, τα ποδοσφαιρικά αστέρια που έδυσαν πριν μεσουρανήσουν, μα παραμένουν αιώνια στις καρδιές όλων μας, φωτίζοντάς τες με τις μνήμες του αδαμάντινου χαρακτήρα τους και του σπάνιου ποδοσφαιρικού τους ταλέντου, που τέσσερις δεκαετίες τώρα κοσμούν την αιωνιότητα και το "βυσσινί κλαμπ" του Παραδείσου.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!
