Πιστεύω ότι ενέργειες που θέτουν στον όποιο κίνδυνο την τύχη της ομάδας και την παρουσία της στην μεγαλύτερη κατηγορία δεν βρίσκουν σύμφωνο κανένα.
Από την άλλη το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, το αυτοδιοίκητο, είναι απολύτως συγκεκριμένο. Όπως και οι διαδικασίες για τα ιδιοκτησιακά ζητήματα των ανωνύμων εταιρειών του ποδοσφαίρου. Εκ των πραγμάτων σ΄ αυτό το επίπεδο οι όποιες παρεμβάσεις ενός Δήμου ή Δημάρχου είναι αδύνατες.
Ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στη χώρα μας νοσεί βαριά και τα συμπτώματα αυτής της ασθένειας εμφανίζονται και στην κοινωνία και μέσα στα γήπεδα.
Γνωστές επίσης είναι, από χρόνια, και οι απόψεις μου για το γηπεδικό. Θα ήταν ευχής έργο, μάλιστα, εάν θα μπορούσε να λυθεί σε όφελος της πόλης και της ομάδας που αγαπάμε. Είναι προφανές ότι δεν συντρέχουν οι βασικές προϋποθέσεις προκειμένου να έχει αξία η όποια προσπάθεια.
Ο ρόλος μου ως Δημάρχου είναι να κινούμαι στην κατεύθυνση της ενότητας της πόλης, της συνέργειας και της συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτή την άποψη υπηρετώ και στο τιμόνι του Δήμου, αυτή η άποψη πιστεύω ότι εξυπηρετεί την πορεία μιας ΑΕΛ που όλοι ονειρευόμαστε. Όμως, η ενότητα της πόλης σε σχέση με την ΑΕΛ έχει διαταραχθεί σοβαρά με ευθύνη άλλων και σίγουρα όχι δική μου.
Σχετικές προτροπές έχω απευθύνει επανειλημμένως προς όλους τους εμπλεκόμενους με το όνομα της ΑΕΛ. Δημόσια και κατ’ ιδίαν. Επανειλημμένα είπα: χαμηλώστε τους τόνους. Λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα. Είναι περιττό να δηλώσω πως δεν εισακούστηκα. Σήμερα όσοι επιθυμούν να με εμπλέξουν σε φατρίες ας ακούσουν για τελευταία φορά το μήνυμά μου: Η ομάδα και η ιστορία της είναι πάνω απ’ όλα. Χρειάζεται σοβαρότητα και σύνεση.
Ωστόσο, επειδή πόλη και ΑΕΛ είναι έννοιες ταυτόσημες, ως πρώτος πολίτης και μεθερμηνεύοντας τα συναισθήματα των χιλιάδων φιλάθλων της Λάρισας που αγαπούν την ομάδα, σέβονται την ιστορία της και παρακολουθούν τους αγώνες της, απαιτώ από όλους τους θεσμικούς φορείς ισονομία και δίκαιη αντιμετώπιση της ομάδας της πόλης μας.
Οτιδήποτε άλλο μας βρίσκει απέναντι!».
