Αναλυτικά η επιστολή του Ηλία Κυριακίδη
«Στις 16/11/2009 άφησες τη τελευταία σου πνοή πλάι στη σύζυγο σου Σόνια. Ως τώρα έχουν γραφτεί πάρα πολλά εκτενή άρθρα για τη προσωπική σου ζωή και για τη καριέρα σου στην Εθνική ομάδα του Μεξικού και στους συλλόγους όπου αγωνίστηκες. Θα ήθελα όμως να σου αναφέρω τέσσερις προσωπικές στιγμές.
Στιγμή 1η : Η μεταγραφή σου ολοκληρώθηκε περί τα τέλη Αυγούστου. Εσύ χρειαζόσουν εντατικές προπονήσεις για να επανέλθεις στην απαιτούμενη φυσική κατάσταση και εγώ με τη σειρά μου επανερχόμουν από έναν πολύμηνο τραυματισμό. Κατά τη διάρκεια του ατομικού μας προγράμματος εντυπωσιάστηκα από τις αναρίθμητες ερωτήσεις σου για τα τωρινά και παρελθοντικά βυσσινί δεδομένα. Σκέφτηκα πως πρόκειται για κάποιον ολοκληρωμένο επαγγελματία. Ήθελες να γνωρίζεις τα πάντα. Προσπάθησα να σου περιγράψω τη νοοτροπία της πόλης, τη ποιότητα των υποστηρικτών μας , τη δυναμική της ομάδας με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τον τρόπο με το οποίο έχουν κατακτηθεί οι τίτλοι μας ,τη πρόσφατη πορεία της ομάδας μας στην Ευρώπη , την ανυπαρξία άλλου οπαδικού συνδέσμου στη πόλη κ.α Με αιφνιδίασε η ερώτηση σου : '' Φέτος λοιπόν μπορούμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα; '' . Είναι δύσκολο να καταγράψω δημόσια την απάντηση μου όμως , το μειδίαμα σου με κάλυψε πως συνειδητοποίησες ότι κάτι τέτοιο ήταν πολύ δύσκολο.
Στιγμή 2η: Από κεφαλιά μου, στο ύψος του πάγκου του φιλοξενούμενου ΆΡΗ Θεσ/νίκης στο στάδιο Αλκαζάρ , διεκδίκησες με τη σειρά σου -με εναέριο τρόπο- τη μπάλα απέναντι στο Dario Fernandes. Τα κατάφερες Αντόνιο, με ένα θεαματικό άλμα. Εν τέλει τιμωρήθηκες με κόκκινη κάρτα . Η ένταση , η απογοήτευση και τα νεύρα , χαράχτηκαν -έντονα στο πρόσωπο σου. Αυτή σου η εικόνα αλλά και ο ταχύτατος τρόπος με τον οποίο οι συμπαίκτες - στηρίγματα σου, συγκεντρωθήκαμε για να διαμαρτυρηθούμε στο διαιτητή αλλά και να απωθήσουμε τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές, έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου ,αυτή έμελε να είναι η τελευταία σου επίσημη παρουσία σε αγωνιστικό χώρο. Άδοξα έ ; Μη το σκέφτεσαι έτσι. Σου είχα πει πως από αδικίες και αντιξοότητες γεννήθηκε το μέταλλο της τότε ομάδας μας.
Στιγμή 3η: Μεταξύ της αποβολής σου και της 16ης Νοεμβρίου , δειπνήσαμε (εσύ και εγώ με τη σύζυγο σου Σόνια και τη κόρη σου Μιράντα) στο εστιατόριο της αγαπημένης οικογένειας Παπαργύρη. Είπαμε πολλά, κυρίως μη αγωνιστικά, αστειευτήκαμε αρκετά, γέλασες με όλη σου τη δύναμη όταν σου είπα πως η 5χρονη τότε κορούλα σου, είναι μια κούκλα διότι τα γονίδια της μαμάς της ήταν ισχυρότερα από τα δικά σου αλλά… τουλάχιστον πήρε το χαμόγελο σου.
Στιγμή 4η: Τα ξημερώματα της 16ης Νοεμβρίου πληροφορηθήκαμε από φίλους και από τον υπεύθυνο επικοινωνίας Χρήστο Τσούμαρη το τραγικό γεγονός. Συνομιλώντας με τους Ν.Νταμπίζα , Σ.Βενετίδη, Π.Κατσιαρό ,ανέλαβα να γράψω αποχαιρετιστήριο κείμενο το οποίο θα αντιπροσώπευε όλους τους ποδοσφαιριστές . Ζήτησα από τον Χάρη Γεωργούλα (σ.σ. μέλος του γραφείου Τύπου) τη βοήθεια του. Δυσκολευτήκαμε λόγω της τεράστιας συγκίνησης να ολοκληρώσουμε το κείμενο. Δε χρειάστηκε να υπογράψει κανείς από τους συμπαίκτες σου για να δημοσιοποιηθεί στο Match program του επικείμενου παιχνιδιού απέναντι στη Καβάλα. Όταν διαβάστηκε στα αποδυτήρια τα δακρυσμένα μάτια και τα κατεβασμένα κεφάλια συνυπέγραψαν αφοπλιστικά.
Υ.Γ. 1 Τα λευκά παπούτσια με τις πλαϊνές μπλε ρίγες τα οποία φόρεσες για τελευταία φορά στα τέλη Οκτωβρίου, να ξέρεις πως προσπάθησα να τα καθαρίσω με το καλύτερο τρόπο έτσι ώστε όταν θα τα τοποθετούσαμε στο πρόχειρο μνημείο , μπροστά από τη θύρα των επισήμων, να ήταν - τόσο καθαρά όσο και το βλέμμα σου στη φωτογραφία.
Υ.Γ. 2 Είχες πολλά να ζήσεις ακόμα, ήσουν άλλωστε νεότατος σε χρόνια και ψυχή, με ανθρώπινα θέλω και στόχους .Έφυγες πρόωρα . Τουλάχιστον φόρεσες για τελευταία φορά, τη φανέλα της ΑΕΛ που αυτομάτως σημαίνει ότι έλαβες εισιτήριο για ένα αθάνατο club.»
Ηλίας Κυριακίδης
