Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες

Για να μην τα ξαναγράφω, αντιγράφω και συρράφω, αρχικά, κάποια αποσπάσματα από τα δύο προηγούμενα και τελευταία άρθρα της στήλης:

 «Τα πολλά λόγια στην προκειμένη περίπτωση είναι φτώχεια», γιατί
«Δεν έχει νόημα πια να καθόμαστε και να «κλαιγόμαστε» μετρώντας τις αναρίθμητες ξεφτίλες που σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα η διοίκηση Πλεξίδα προκάλεσε.», αφού
 «Τα πράγματα είναι απλά. Η διοίκηση Πλεξίδα είναι αποδεδειγμένα πια ό,τι γελοιότερο έχει αντιμετωπίσει ποδοσφαιρικά η Λάρισα στο μισό αιώνα που έχει την τύχη και την τιμή να εκπροσωπείται από την ΑΕΛ σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο Β. Πλεξίδας αποδεικνύει με συνέχεια και συνέπεια την ανικανότητα και ακαταλληλότητά του να κουμαντάρει το μεγάλο καράβι που λέγεται ΑΕΛ με τον τρόπο που του αρμόζει, έστω και στοιχειωδώς. Ο Β. Πλεξίδας είναι επικίνδυνος για την ΑΕΛ, αφού για εκείνον είναι μια ακόμη επιχείρηση και πιο συγκεκριμένα είναι το… μαγαζάκι του, στο οποίο κάνει ό,τι γουστάρει, όποτε γουστάρει και όπως γουστάρει, προσβάλλοντας ευθέως την ιστορία και την υπόληψη της ομάδας.»
Επομένως, «Ο σκοπός είναι να βρεθεί η λύση στο πρόβλημα και το τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα. Το οποίο πρόβλημα είναι συγκεκριμένο και έχει όνομα. Και η λύση του είναι μία και μοναδική. Ο διωγμός του.»
Και άρα απαραίτητη «…είναι η συμμετοχή όλων, η συσπείρωση γύρω από τους οργανωμένους και η σύμπνοια με τις ενέργειες που αναμένεται λογικά να πράξουν. Ο Β. Πλεξίδας είναι ήδη χαμένος και τελειωμένος στις συνειδήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου, καθώς πια και στα μυαλά πολλών από αυτούς που μέχρι πρότινος του προσέφεραν αβάντα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.»

Λυπάμαι που συνειδητά προς το παρόν δεν αναφέρομαι στην Ερασιτεχνική ΑΕΛ, όμως θεωρώ ότι σε μια τέτοια περίσταση, όπως προέκυψε μετά και τα χθεσινά γεγονότα, μη αιχμηρές τοποθετήσεις δεν μπορούν να εμπνεύσουν και να προκαλέσουν συσπείρωση και συμμετοχή γύρω τους.

Έτσι, λοιπόν, και μετά από όλα όσα συνέβησαν χθες (θυμίζουν σκηνικά του περσινού Μάρτη βέβαια), γυρνάμε ξανά στο συμπέρασμα ότι η παρούσα κατάσταση δε σηκώνει πολλά λόγια, παρά μόνο δράσεις. Και για να υπάρξουν δράσεις απαιτείται συμμετοχή και συσπείρωση προς όσους διαθέτουν αποφασιστικότητα.
Φόβος δεν επιτρέπεται. Όσες φορές, άλλωστε, φοβηθήκαμε ή «φοβηθήκαμε» κάτι και προσπαθήσαμε να αποφύγουμε την άμεση, ευθεία και επί τόπου αντιμετώπισή του, τελικά αυτό το κάτι εμφανίστηκε αργότερα μπροστά μας από μόνο του και συνήθως πιάνοντάς μας σε κατάσταση ανετοιμότητας.
Κανένας φόβος, λοιπόν. Κανένα ψευτοδίλημμα τύπου «Πλεξίδας ή χάος», όπως κάποτε το «Πηλαδάκης ή χάος» και κανένα ερώτημα σαν το «μετά τον Πλεξίδα τι;», όπως κάποτε το «μετά τον Πηλαδάκη τι;». Η ΑΕΛ πάντα θα υπάρχει, αρκεί να διαφυλάττονται οι αξίες και τα ιδανικά που η ιδεολογία της πρεσβεύει. Γιατί αν ποτέ όλα αυτά ως οπαδοί και φίλαθλοι τα παραμερίσουμε τότε οριστικά και αμετάκλητα δε θα μιλάμε για ΑΕΛ αλλά για κάτι άλλο που απλά θα ονομάζεται ΑΕΛ.

ΑΕΛ σημαίνει «υπάρχω και παλεύω για κατακτήσεις με αξιοπρέπεια και περηφάνια» και όχι «επιβιώνω με κάθε κόστος, έχοντας ως αντάλλαγμα ψεύτικες χαρές». Με γνώμονα αυτό ας πορευτούμε για μια ακόμη φορά στο δύσβατο μονοπάτι που ανοίγεται μπροστά μας, έχοντας κατά νου ότι τίποτα δε χάθηκε και δε θα χαθεί όσο ο κόσμος αποδεικνύεται αντάξιος θεματοφύλακας όλων των παραπάνω. Επομένως, δίχως φόβο αλλά με πολύ πάθος, συμμετοχή και στήριξη σε εκείνους που ξεκάθαρα και έμπρακτα έχουν τη διάθεση να ηγηθούν.

Αντί επιλόγου κάποιοι στίχοι από ένα τραγούδι του Δ.Τσακνή (Νοέμβρης ’90), το οποίο και λόγω του επετειακού χαρακτήρα της σημερινής ημέρας κολλάει ιδανικά:
«…κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν.
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε. Τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν.»!

Στέφανος Κ. Αΐνης

*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα και στο επίσημο προφίλ της στήλης στο facebook πατώντας εδώ και εδώ.