Η εβδομάδα ξεκίνησε με την είδηση ότι ο οπαδός του Εθνικού Πειραιώς, Κώστας Κατσούλης, τελικά δεν τα
κατάφερε και απεβίωσε. Για την ακρίβεια και αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους ο Κ. Κατσούλης δολοφονήθηκε. Στο άκουσμά της είδησης ένας νορμάλ ανθρώπινος νους το ελάχιστο που μπορεί να νιώσει είναι λύπη, ενώ αν καθίσει να σκεφτεί το πώς και το γιατί της (κάθε) συγκεκριμένης υπόθεσης μπορεί και να μουδιάσει.
Στις επόμενες ώρες και ημέρες από την αναγγελία του θανάτου του στήνεται ο κλασικός επικήδειος στα διάφορα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, ενώ φυσικά δε λείπει το συνηθισμένο… «μοιρολόι» για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τους οπαδούς του. Κάπου εκεί και η ελληνική πολιτεία θεωρεί ότι πρέπει κάτι να κάνει για να δείξει λύπη, συμπόνια και σεβασμό στη χαμένη αυτή ζωή -τη στιγμή που ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει πάρει στο λαιμό της… κάμποσες για πολλούς και διάφορους λόγους- και τελικά αποφασίζει «αναβολή όλων των επίσημων και φιλικών αγώνων στο χρονικό διάστημα 1-6/10/2014, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του νεκρού». Τώρα εντάξει, το έκανε το χρέος της…
Οι πτώσεις από τα σύννεφα κλασικά δίνουν το «παρών», όπως και οι συζητήσεις περί της γηπεδικής βίας, των χούλιγκαν, των κακών οπαδών και συνδέσμων κ.ο.κ.. Déjà vu. Οι μέρες θα περάσουν και το «σοκ» θα υποχωρήσει, μέχρις ότου όλα επανέλθουν στην… κανονικότητά τους. Για μια ακόμη φορά, όμως, θα χαθεί η ουσία. Και δεν εννοώ ως ουσία την τιμωρία των δραστών του συγκεκριμένου περιστατικού (αν και στο παρελθόν ακόμη κι αυτό το αυτονόητο δε συνέβη και οι δολοφόνοι ζουν ανάμεσά μας). Η καταστολή, άλλωστε, έρχεται μετά και ο χρόνος πια δε γυρίζει πίσω. Και οι χαμένες ψυχές επίσης.
Η ουσία, λοιπόν, σίγουρα δε βρίσκεται στο να δαιμονοποιήσουμε και να βράσουμε στο ίδιο καζάνι όσους πηγαίνουν στα γήπεδα. Τσουβάλιασμα σημαίνει ότι μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Πρώτο λάθος, λοιπόν, στην προσπάθεια ανεύρεσης της ουσίας. Η ουσία, επίσης, σίγουρα δε βρίσκεται στο να περιθωριοποιηθούν και στο να δαχτυλοδειχτούν οι… γηπεδικοί ως το μίασμα της κοινωνίας. Δεύτερο λάθος, λοιπόν, μια τέτοια ρατσιστική αντιμετώπιση. Η ουσία θα βρεθεί όταν καθίσουμε κι ανοίξουμε το πλάνο για να δούμε καλύτερα ότι το πρόβλημα αφορά συνολικά την κοινωνία και απλά οι αντανακλάσεις του εμφανίζονται σε κάποιους χώρους της περισσότερο (είτε ποσοτικά είτε ποιοτικά).
Η βία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και άρα δεν πρόκειται ποτέ να μην υφίσταται και ως κοινωνικό φαινόμενο. Ακόμα και η βία, όμως, με την κατάλληλη παιδεία μπορεί να γίνει διαχειρίσιμη ή… σωστά εκφραζόμενη (πριν την καταδικάσουμε απ’όπου κι αν προέρχεται ας ανατρέξουμε στην παγκόσμια ιστορία για να δούμε και την όποια προσφορά της). Επομένως, αν η ελληνική πολιτεία αποφασίσει κάποια στιγμή ότι πραγματικά θέλει να λύσει το πρόβλημα και όχι να υποκρίνεται, θα φροντίσει πρώτα απ’όλα να φτιάξει την παιδεία που παρέχει και έπειτα να εξαλείψει όσο περισσότερο γίνεται κάθε μορφή αδικίας βιώνει εξ απαλών ονύχων η πλειοψηφία των πολιτών της, καθότι ως γνωστόν υπάρχουν κάποιοι που είναι πιο... ίσοι από τους υπόλοιπους.
Η έλλειψη παιδείας είναι αυτή που δε μας επιτρέπει να δομήσουμε σωστά την κοινωνία, να διαλέξουμε τις αρετές και τους κανόνες που θέλουμε να τη διέπουν, να αποκτήσουμε κριτική ικανότητα κ.ο.κ.. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ευνοεί τη ρομποτοποίηση και την προβατοποίηση για έναν καλύτερο βαθμό (για τον ΟΑΕΔ άραγε;), οδηγεί εν τέλει στην υποβάθμιση των ανθρώπινων αρχών και αξιών. Ένα κράτος που δε μεριμνά πρώτα απ’όλα για μια διαρκώς βελτιούμενη παροχή παιδείας στους πολίτες του είναι φυσικό κι επόμενο να κυλιέται ολοένα και περισσότερο στο βούρκο της σαπίλας και της ξεφτίλας.
Η λύση, λοιπόν, του προβλήματος δε βρίσκεται σε αναθέματα, αναβολές και καταστολές. Η λύση βρίσκεται στην πρόνοια και στην αποφασιστικότητα για κόψιμο του προβλήματος από τη ρίζα. Και καλύτερη πρόνοια από καλή παροχή παιδείας δεν υπάρχει. Αλλιώς πάλι εδώ θα βρισκόμαστε στο μέλλον να θρηνούμε κι άλλλους νεκρούς στην εξέδρα, στο δρόμο, στην πλατεία, στο πεζοδρόμιο κλπ και να αναλωνόμαστε με «λύσεις» αναβλητικού ή κατασταλτικού χαρακτήρα, σταυρώνοντας πότε τους μεν και πότε τους δε.
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα και στο επίσημο προφίλ της στήλης στο facebook πατώντας εδώ και εδώ.
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα και στο επίσημο προφίλ της στήλης στο facebook πατώντας εδώ και εδώ.
