«ΑΕΛ γιατί, γιατί μας βγάζεις την ψυχή..;»

Τελικά η ΑΕΛ στο dna της πέρα από το να κοντράρει κάθε είδους κατεστημένο έχει γραμμένο και το να…
πηγαίνει κόντρα στον ίδιο της τον κόσμο και μια μοναδική ικανότητα να του «βγάζει την ψυχή» κάθε φορά σχεδόν που εκείνος μαζικότερα και με διάθεση «τιγκάρει» το γήπεδο. Αυτό φαίνεται πως είναι ένας κανόνας (με τις εξαιρέσεις του φυσικά) ο οποίος στο δευτεριάτικο αγώνα δυστυχώς επιβεβαιώθηκε παταγωδώς. Όσοι την εκπροσώπησαν (προπονητές-παίχτες) εντός αγωνιστικού χώρου κατάφεραν και πάλι να ξενερώσουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο τους πάνω από 10.000 φιλάθλους και οπαδούς που άρχισαν να «φουλάρουν» τα τσιμέντα του Αλκαζάρ πολύ νωρίτερα από την ώρα έναρξης του παιχνιδιού.

Αυτό που εκνευρίζει και στενοχωρεί περισσότερο δεν είναι τόσο η ήττα (άλλωστε μπάλα είναι και συμβόλαιο για μόνο νίκες δεν υπάρχει), ειδικά από τη στιγμή που δεν είναι καταστροφική/ισοπεδωτική, αλλά η μη προσπάθεια, τα κατεβασμένα χέρια, η λευκή πετσέτα. Αντί προπονητές-παίχτες να «μασάνε σίδερα» εκμεταλλευόμενοι το σπάνιο (για εκείνους και πολλούς ακόμη συναδέλφους τους) προνόμιο να έχουν στο πλάι τους ένα κατάμεστο και φλεγόμενο γήπεδο όπως το Αλκαζάρ φάνηκε να το αισθάνονται ως μειονέκτημα-βαρίδιο. Ομάδα άνευρη, άοσμη, με δίχως έστω δείγματα κάποιας συγκεκριμένης τακτικής -παρότι προετοιμάζεται εδώ και ένα μήνα τουλάχιστον- και εικόνα γενικά αποκαρδιωτική, πολύ κατώτερη των περιστάσεων πάγωσε και... σόκαρε κόσμο, αδειάζοντάς τον από κάθε διάθεση για στήριξη και ενίσχυση, κουρελιάζοντας παράλληλα τον εγωισμό του, ειδικότερα από τη στιγμή που ο Μπέος (μαζί με την κουστωδία του) κατάφερε και στάθηκε απέναντι στην κερκίδα.

Στο σημείο αυτό και με αφορμή την αναφορά στον Μπέο θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση και να μοιραστώ τον εξής προβληματισμό:
Νομίζω ότι οφείλουμε κι εμείς να συλλογιστούμε σοβαρά και να παραδεχθούμε ότι συνειδητά ή ασυνείδητα -σίγουρα όμως δικαιολογημένα- μεταφέραμε στις αναμετρήσεις με μια ομάδα που δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να συγκριθεί με την ΑΕΛ το μίσος που ο Μπέος θέλησε και κατάφερε να καλλιεργήσει τα προηγούμενα χρόνια, προσδίδοντάς τους έτσι μια αβάσιμη διαφορετική ιδιαιτερότητα. Γιατί, υπήρχε ποτέ λόγος ένας οπαδός της μεγάλης ΑΕΛ να επιζητά με τέτοια… ψύχωση μια νίκη κόντρα σε κάποιον Ολ. Βόλου-Μονακό αν δεν υπήρχε εμπλοκή του Μπέου; (Ακόμα κι αν στο παρελθόν επιτρέψαμε στην τοπικιστική κόντρα των δύο πόλεων να παίξει σημαντικά το ρόλο της).
Όση αηδία και να σου προκαλεί μια ομάδα που εκφράζει το χείριστο είδος επαρχιωτισμού (με την κακή έννοια του όρου πάντα) και η οποία έχει παντελή άγνοια των εννοιών «τσίπα» και «αξιοπρέπεια», η ταύτισή που ο Μπέος πέτυχε μαζί της μας έχει κάνει να θεωρούμε κάθε νίκη εναντίον της ως νίκη εναντίον του. Κάτι τέτοιο, όμως, καλό είναι να το αποβάλουμε, γιατί στο τέλος θα χάσουμε το δάσος, τρέφοντας παράλληλα και διαρκώς την απύθμενη ματαιοδοξία και επιδειξιομανία ενός ανθρώπου-άχθος αρούρης. Και δάσος σίγουρα δεν είναι το να θέλουμε εμμονικά νίκες απέναντι σε μια τέτοια ομάδα, ούτε το πικάρισμα-εκδίκηση ενός Μπέου… Υπάρχουν άλλες ομάδες και άλλοι σκοποί που αξίζουν πολύ περισσότερο την όποια εμμονή-ψύχωσή μας και δυστυχώς η παρουσία μας στις κατηγορίες αυτές είναι εμπόδιο.
Κλείνει η παρένθεση-προβληματισμός.

Επειδή, όμως, ουδέν κακό αμιγές καλού, το προχθεσινό πάθημα ίσως αποδειχθεί αρκετά διδακτικό και χρήσιμο για τη μεγάλη συνέχεια που μας περιμένει. Αντιληφθήκαμε -έστω και πολύ άκομψα/άγαρμπα- ότι δεν είμαστε άτρωτοι, ούτε «η ομάδα που σαν σίφουνας σαρώνει». Ενδεχομένως, το γεμάτο ρόστερ και τα ρεπορτάζ που εξυμνούσαν αφειδώς την ποιότητα της ομάδας και τη δουλειά που έχει γίνει στην προετοιμασία να δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες και ειδικά για τη δεδομένη χρονική στιγμή. Το προχθεσινό πάθημα, όμως, «ρούφηξε» από τα μυαλά μας τον αέρα που είχαν πάρει. Και αφού η… προσγείωση συνέβη, γεγονός που δεν μπορούμε να αλλάξουμε πια, καλύτερα που συνέβη τώρα που είμαστε ακόμη στην αρχή, ώστε να μπορέσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.

Όπως και να ‘χει προπονητές και παίχτες έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να σώσουν την πρώτη αυτή παρτίδα που κλήθηκαν να παίξουν, για να μην ξεκινήσουν στραβά κι ανάποδα τις φετινές υποχρεώσεις.  Στο χέρι τους είναι να ζεστάνουν ξανά τον κόσμο και να τον φέρουν πάλι πίσω, όσο κι αν φαντάζει ακόμη δυσκολότερο πια. Ούτε υπεραισιοδοξία χρειάζεται, ούτε υστερική απαισιοδοξία. Μέτρον άριστον και καλή ισορροπία είναι τα ζητούμενα ώστε να μη βρεθούμε γκρεμοτσακισμένοι…

ΥΓ1: Για να «ευθυμήσουμε» και λίγο: Μήπως κινδυνεύουμε να πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ εξαιτίας της… ακινησίας κάποιων ποδοσφαιριστών στον προχθεσινό αγώνα;
ΥΓ2: Παρότι το «κόνσεπτ» της συγκεκριμένης αφίσας ήταν σωστό στην ουσία του, με το νομό Λάρισας βυσσινισμένο να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη επικράτεια, η συγκεκριμένη φωτογραφία μιλάει από μόνη της και αρθρώνει χίλιες λέξεις και βάλε…
Τα (όποια) χρήματα που άχρηστα σπαταλώνται για την εκτύπωση και το κρέμασμα των αφισών, θα μπορούσαν να δοθούν για σκοπούς πολύ χρησιμότερους. Για παράδειγμα, χρηματοδότηση και οικονομική υποστήριξη κάποιων άλλων τοπικών σωματείων (π.χ. παροχή ιματισμού κλπ), η οποία όμως θα δεσμεύει τα τοπικά αυτά σωματεία στο να δίνουν στην ΑΕΛ την προτεραιότητα και τη διευκόλυνση για κάθε ταλαντούχο ποδοσφαιριστή τους.
ΥΓ3: Στην κυριακάτικη «Ελευθερία» ο Μ. Ζιώγας δήλωσε ότι «Ένα παιχνίδι ΑΕΛ-Ολ. Βόλου για τους φιλάθλους των δυο ομάδων έχει την ίδια σημασία με τα παιχνίδια ΠΑΟ-Ολυμπιακού για τους φιλάθλους των «αιωνίων». Πραγματικά, είναι απορίας άξιο πώς ένας ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε και κατάφερε με τη βυσσινή φανέλα να κατακτήσει Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδος, καθώς και να καταξιωθεί στην Ευρώπη (Κύπελλο Πρωταθλητριών και Κυπελλούχων), κάνει μια τέτοια δήλωση…  Ακόμα και ψυχρά στατιστικά να το εξετάσουμε, ρίχνοντας μια ματιά στην προϊστορία των δύο ομάδων σε επίπεδο πρωταθλήματος γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η ομάδα του Βόλου-Μονακό έχει την τύχη να αναμετρηθεί με την ΑΕΛ κυρίως όταν οι «βυσσινί» έπεφταν στο επίπεδο της Β’ εθνικής (συνολικά μόλις 15 οι συναντήσεις τους: 10 σε επίπεδο Β’ εθνικής και 5 σε επίπεδο Α’ εθνικής εκ των οποίων οι 3 τα τελευταία 35 χρόνια..!). Από πού κι ως πού, λοιπόν, προκύπτει μια τέτοια μειωτική για την ΑΕΛ εξομοίωση; Από ανθρώπους που με τον κόπο και τον ιδρώτα τους έγραψαν αυτή τη μοναδική ιστορία, για την οποία όλοι εμείς ακόμα και σήμερα κάνουμε λόγο με δέος και υπερηφάνεια, περιμένουμε περισσότερη προσοχή και σεβασμό.

Στέφανος Κ. Αΐνης

*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα και στο επίσημο προφίλ της στήλης στο facebook πατώντας εδώ και εδώ.