Σε μία περίοδο όπου η ισχύς των κρατών μετράται περισσότερο (για να μην πούμε απολύτως) με όρους οικονομικής βαρύτητας, οι «αγορές» σε όλα τα επαγγέλματα ορίζονται πλέον διαφορετικά. Τα ανθρώπινα συναισθήματα ωστόσο δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυστηρά τους κανόνες κάθε κλάδου και εκφράζονται αυθόρμητα. Όπως και οι απορίες προς κάθε συμπατριώτη μας που έκανε το ταξίδι μέχρι την Τουρκία, προκειμένου να εγκατασταθεί εκεί. «Πώς σε δέχτηκαν;», ή ακόμη περισσότερο : «πώς κατάφερες να παραμείνεις εκεί;» είναι ο πρώτες ερωτήσεις που ακούει κανείς, βάζοντας στη θέση του τον Έλληνα που, όχι απλά επιβιώνει αλλά διακρίνεται στην γείτονα χώρα.
Ο Φάνης Γκέκας που, με την Ευρωπαϊκή του διαδρομή ήδη να βρίσκεται πριν δύο χρόνια στην συμπλήρωση έξι σεζόν εκτός Ελλάδας, έφυγε από την Φρανκφούρτη για την Σαμσουνσπόρ, πρόλαβε σε 11 αγώνες να σκοράρει 8 φορές ξετυλίγοντας ένα ακόμα δικό του προσωπικό μύθο επιτυχιών. Γι αυτό και είναι το απολύτως χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου που όταν βάλει έναν στόχο τον ακολουθεί έως το τέλος.
Μιλώντας αποκλειστικά στον Αντώνη Κατσαρό και στην εφημερίδα «Δημοκρατία» δεν δίστασε να πει όλα όσα σκέπτεται και νιώθει για την παρουσία του στην Τουρκία, χωρίς επίσης να αποφεύγει το γνωστό μότο των περισσότερων Ελλήνων ποδοσφαιριστών που έφυγαν στο εξωτερικό : «Δεν γυρίζω πίσω»!
Τούρκος ασφαλώς δεν έχει γίνει όμως μετά και την μεγάλη συμβολή του στην σωτηρία της Ακχισάρ (12 γκολ σε 15 αγ. το 2013), αλλά και την λατρεία που του έχουν από τον περασμένο Σεπτέμβριο οι οπαδοί της Κόνιασπορ με τα πανό που γράφουν το όνομά του, συγκαταλέγεται στους λίγους Έλληνες που αγαπήθηκαν τόσο πολύ στην χώρα αυτή.
-Από την πρώτη στιγμή που πάτησες το πόδι σου στην Τουρκία αποθεώθηκες. «Το συρτάκι του Γκέκα»! Σε ξάφνιασαν οι αντιδράσεις και ο τόσο καλός τρόπος που αντιμετωπίζεται ένας Έλληνας στην συγκεκριμένη χώρα ;
«Μετά από κάποια στιγμή ξαφνιάστηκα θετικά με την συμπεριφορά των φιλάθλων. Όχι μόνο για την αγάπη που μου έδειχναν αλλά επειδή ήταν πρωτόγνωρα όλα όσα έκαναν. Δεν το περίμενα. Με αυτή την αφορμή κατάλαβα ότι οι δύο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και σε γενικές γραμμές θέλω να πω πως είμαστε ίδιοι.
Η κουλτούρα λογικά αλλάζει σε κάποια πράγματα, στα φαγητά, τη μουσική».
-Στην προπόνηση μετά από τόσο καιρό στην Τουρκία προφανώς θα έχεις εξοικειωθεί με τις συνθήκες..
«Καταλαβαίνω πλέον κάποιες λέξεις γι αυτό και στην προπόνηση είναι πιο εύκολο για μένα. Έχουν και τα δικά τους βέβαια που είναι τελείως διαφορετικά στα δικά μας αυτιά».
-Ήσουν πάντα ο σκόρερ της ομάδας. Στα Σαμνσουσπόρ και στην Ακίσασπορ. Τι σου λένε συνήθως όταν σε βλέπουν στο δρόμο ;
«Είναι διαφορετικοί από εμάς σε αυτό. Έρχονται για φωτογραφία, να σου μιλήσουν όμως δεν σου λένε πολλά. Σου δείχνουν την αγάπη τους χωρίς καμία δυσκολία και θα έλεγα πως είναι πολύ φιλόξενος λαός. Έχει σημασία επίσης να ξέρουμε ότι τους Έλληνες τους έχουν πιο ψηλά και τους σέβονται. Σε γενικές γραμμές είναι απλοί και αυθόρμητοι».
-Όταν είχες πρώτη φορά την πρόταση για να πας στην γειτονική χώρα το σκέφτηκες λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο ;
«Ήθελα να πάω εξ αρχής, δεν είχα κανέναν δισταγμό. Το 2007 είχα μάλιστα σοβαρή πρόταση από την Γλατασαράϊ που είναι πολύ μεγάλο μέγεθος στην Τουρκία, όμως δεν με άφησαν οι Γερμανοί. Ήταν η πρώτη σεζόν μετά την μεταγραφή που είχα στην Λεβερκούζεν».
-Βλέπεις καθημερινά τις διαφορές με την Ελλάδα. Σου έχει λείψει ποδοσφαιρικά ; Είχες κάποια πρόταση που σε έκανε να σκεφτείς την επιστροφή σου;
«Καμία. Αλλά και να γινόταν δεν θα ήθελα να γυρίσω. Θα έκανα λάθος στην καριέρα μου. Είτε ήμουν στην Λεβάντε, είτε στην Αγγλία ένιωθα πάντα καλύτερα. Μπορεί ο χαρακτήρα μου να μην αρέσει σε κάποιους, μπορεί να γίνομαι κακός, όταν όμως είναι αλήθεια κάποια πράγματα πρέπει να τα λέμε. Ίσως μερικές φορές δεν αρέσει η αλήθεια. Ότι έχω πει το λέω επειδή το σκέφτομαι. Ότι έχω κάνει στην ζωή μου. Στην Τουρκία ότι λες το σέβονται και το ακούνε επειδή θέλουν να βελτιωθούν. Στην Ελλάδα αντιθέτως προσβάλλονται».
-Θα κλείσεις την καριέρα σου όμως στην ΑΕΛ...
«Έχω δηλώσει πως εάν θα γυρίσω θα το κάνω μόνο για την ΑΕΛ. Το έχω πει πολλές φορές και ισχύει».
-Έχεις γενέθλια την ίδια ημέρα με το είδωλό σου, τον Γιάννη Βαλαώρα. Κατάφερες να τον ξεπεράσεις σε όλα για όσα τον θαύμαζες ;
«Άλλες οι εποχές στο ποδόσφαιρο τότε. Εάν υπήρχαν οι κατάλληλοι μάνατζερ θα έκανα καριέρα και εκείνοι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Δεν ήθελαν όμως να φύγουν και αυτοί τότε, ήταν διαφορετικά. Εμείς τα καταφέραμε πιο εύκολα λόγω των μάνατζερ καιν κάναμε καριέρα γιατί το αξίζαμε. Ο καθένας είναι στην εποχή του».
- Που θεωρείς ότι ολοκληρώθηκες ποδοσφαιρικά ;
«Οπωσδήποτε για μένα το κορυφαίο σημείο της καριέρας μου είναι η Γερμανία, γιατί βελτιώθηκα πάρα πολύ ψυχολογικά και απέκτησα εμπειρία. Το μεγαλύτερο σχολείο ήταν για μένα ήταν σε όλα. Είναι διαφορετικός ο τρόπος δουλειάς εκεί. Δεν είχα την ίδια ποιότητα στην Ελλάδα, στον Παναθηναϊκό και την Καλλιθέα. Για μένα εάν θέλεις θα βελτιωθείς. Εάν έχεις την όρεξη να δουλέψεις πρέπει όμως να φύγεις έξω».
- Αλλάζει και η νοοτροπία εκτός συνόρων.
«Αυτό είναι το σημαντικότερο για εμένα. Οι παίκτες στο εξωτερικό έχουν αποκτήσει άλλο τρόπο που προσεγγίζουν τα πράγματα».
-Δεν πρέπει να σου λείπουν πολλά πράγματα από το Ελληνικό ποδόσφαιρο...
«Δεν μου λείπει τίποτα. Η οικογένειά μου μόνο. Μόνο αυτό, που το έλυσα στις γιορτές γιατί τους έφερα κοντά μου».
-Ποιο είναι το μυστικό του καλού σκόρερ ; Έχεις το πλεονέκτημα της μίας επαφής στο σκοράρισμα. Το «one touch» που λένε και οι Άγγλοι.
«Δεν θα έβαζα και άλλα περισσότερα μπροστά. Θα έλεγα και εγώ αυτό με τη μία. Το γκολ της μίας επαφής».
-Όλοι μας έχουμε απωθημένα...
«Δεν έχω πει πως ήθελα να κάνω κάτι και δεν το έκανα. Όχι, απωθημένα δεν έχω, νιώθω πλήρης. Πιο ήρεμος στο γήπεδο και γι αυτό έχω βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια».
Ο Φάνης Γκέκας δεν σταμάτησε ποτέ να λατρεύει την Εθνική και να νιώθει μέρος της. Κατά συνέπεια η προσμονή του για την κλήση του στην τελική αποστολή που θα ταξιδέψει στην Βραζιλία είναι δεδομένη.
-Θα έχεις στην άκρη του μυαλού σου και το Μουντιάλ. Το περιμένεις ότι θα κληθείς ;
«Κάνω την δουλειά μου και από κει και πέρα είναι στο χέρι του προπονητή. Εφόσον με καλέσει θα κάνω το καθήκον μου. Είμαι έτοιμος πάντα για την Εθνική, το έχω δηλώσει και στο παρελθόν γι αυτό προετοιμάζομαι και για αυτό το κομμάτι. Κάθε παίκτης θέλει να είναι έτοιμο και είναι ευχή να είμαι στο Μουντιάλ».
-Πώς βλέπεις την Ελλάδα στην Βραζιλία ;
«Έχουμε μεγαλώσει σαν ομάδα. Οι προσδοκίες όλων με την πρόκριση επιβεβαιώθηκαν. Όμως η πρόκριση στην επόμενη φάση είναι ποθητή και εφικτή. Όλοι την θέλουν. Οι πιθανότητες είναι μοιρασμένες, αλλά η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Τα τρία ματς πάντως είναι μεγάλος δρόμος».
-Θεωρείς ότι η αποστολή της Ελλάδας δυσκολεύει και λόγω της διαφορετικής,σε σχέση με τις γνωστές ποδοσφαιρικές σχολές, προέλευσης των αντιπάλων ;
«Η Ευρώπη ξέρεις πάνω κάτω τι σου επιφυλάσσει. Όταν έχεις να κάνεις με Λατίνους, ή Αφρικανούς είναι διαφορετική η νοοτροπία. Προσαρμόζεσαι όμως σε κάθε χαρακτηριστικό. Όλη η ομάδα είναι οικογένεια, με συμπαγή άμυνα που δύσκολα δέχεται γκολ και στην επίθεση με ένα δικό σου μπορείς να πάρεις αποτέλεσμα».
-Μετάνιωσες που αποχώρησες τότε από την Εθνική ;
«Το έχω πει πολλές φορές. Είναι ένα κομμάτι που το έχω αποβάλλει. Δεν θα ερχόμουν εάν δεν μετάνιωνα. Μίλησα με τον προπονητή για τα λάθη που έγιναν από εμένα. Εάν δεν αναγνωρίζεις τα λάθεις σου δεν διορθώνεσαι. Κάνεις δεν είναι τέλειος».
Ο Έλληνας επιθετικός δεν διστάζει να συγκρίνει το Ελληνικό ποδόσφαιρο με εκείνο της Τουρκίας δίνοντας με μεγάλη διαφορά τους περισσότερους «πόντους» στους Τούρκους. Όπως κάνουν άλλωστε οι περισσότεροι συμπατριώτες μας που επέλεξαν να συνεχίσουν την καριέρα τους εκτός Ελλάδας.
-Ποιες είναι οι διαφορές του ποδοσφαίρου συγκριτικά με την Ελλάδα ;
«Πολύ σημαντικές. Τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Η Κόνιασπορ που παίζω τώρα, η οποία παλεύει για την σωτηρία, έχει δικό της προπονητικό κέντρο και ετοιμάζει καινούργιο. Η ομάδα δουλεύει στα πρότυπα του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ το μπάτζετ της ξεπερνάει ακόμα και εκείνο του Παναθηναϊκού. Και λέω ξανά ότι μιλάμε για μία ομάδα που πάει να σωθεί. Οι Τούρκοι αγαπάνε το ποδόσφαιρο, ασχολούνται κάθε μέρα και το δείχνουν. Είτε από τα γήπεδα που φτιάχνουν, αλλά και σε όλα τα επίπεδα. Έχουμε 15.000 κόσμο κάθε εβδομάδα και πρόσφατα που ήμασταν τιμωρημένοι ήρθαν μόνο γυναίκες και παιδιά όπως ορίζεται από την Λίγκα. Μιλάμε για 10.000 γυναίκες και παιδιά, που βέβαια κάνουν και περισσότερη φασαρία».
-Αφού μιλάς για γυναίκες και παιδιά το πρόβλημα της τάξης στα γήπεδα το έχουν λύσει;
«Υπάρχουν κακές στιγμές και στην Τουρκία, όπως σε όλα τα γήπεδα του κόσμου, αλλά λόγω της αστυνομίας η οποία δεν επιτρέπει το παραμικρό, ότι είναι να γίνει θα γίνει σωστά. Δεν χαρίζονται σε κανέναν και γι αυτό φοβούνται πιο πολύ οι οπαδοί».
-Δεν υπάρχει λες καμία ελπίδα για το Ελληνικό ποδόσφαιρο ;
«Ποτέ δεν θα αλλάξει τίποτα! Ποτέ δυστυχώς. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια γιατί κανείς δεν θέλει να αλλάξει. Μόνο ο υγιής κόσμος το θέλει. Κομμάτι καλό υπάρχει βέβαια παντού. Το ψάρι όμως βρωμάει από το κεφάλι».
