Εφτά χρόνια μετά η ΑΕΛ κλήθηκε να συμμετάσχει ξανά σε τελικό και να διεκδικήσει ακόμη έναν τίτλο. Μόνο
που αυτή τη φορά ο τελικός αφορούσε το Κύπελλο Γ’ εθνικής. Ένας θεσμός που συστάθηκε φέτος για πρώτη φορά και τον οποίο, όταν το καλοκαίρι καιγόμασταν για την επιβίωση (αρχικά) της ομάδας και το χτίσιμό της ώστε να μπορέσει να παρουσιαστεί ανταγωνιστική-πρωταγωνίστρια (μετέπειτα), δεν είχαμε καν στο μυαλό μας ως ύπαρξη.
Την άποψή μου για το συγκεκριμένο θεσμό την έχω επαναλάβει σε προηγούμενα άρθρα. Θεωρούσα και θεωρώ πως ήταν μια καλή ευκαιρία για δοκιμές, οι οποίες στο πρωτάθλημα ίσως να μην μπορούσαν να γίνουν, αφού ο βασικός σκοπός της φετινής χρονιάς ήταν να επιτευχθεί η άνοδος και να ξεφύγουμε από το βάλτο της κατηγορίας αυτής με το λιγότερο δυνατό κόστος. Αν κάτι μπορούσε να… ιντριγκάρει στο Κύπελλο ήταν το πιθανό τσούγκρισμα με έναν αντάξιο αντίπαλο (αγωνιστικά και οπαδικά), με ανοιχτές παρτίδες από τα παλιά, την ΑΕΚ. Δεν έκατσε όμως.
Αν μπορούσαμε φέτος να κλείσουμε τα μάτια μας και όταν τα ανοίξουμε να βρεθούμε απευθείας στην επόμενη χρονιά ή στις επόμενες κατηγορίες, θα το κάναμε. Αντ’αυτού καταπιαστήκαμε σοβαρά και με ένα τέτοιο θεσμό, που όπως είπαμε, επινόησε φέτος η… πολυαγαπημένη μας ΕΠΟ. Η ομάδα θεώρησε ότι γενικότερα άξιζε να τον αντιμετωπίσει σοβαρά. Το κακό είναι, όμως, ότι σε μια ήδη περίεργη χρονιά, που κατά τη διάρκειά της υπήρξαν τα γνωστά άσχημα και συνεχόμενα επεισόδια, ο θεσμός αυτός κατέληξε να προσφέρει περισσότερη φθορά παρά όφελος. Έτσι, εκτός του ότι δεν έγιναν διάφορες δοκιμές, μιας και έπρεπε πάση θυσία να παρθούν οι προκρίσεις, τα… πανηγύρια και τα παρελκόμενα αυτών στο τέλος του αγώνα στον Εύοσμο αντί να προσφέρουν χαρά προκάλεσαν αποστροφή.
Εν πάση περιπτώσει, εφόσον η ομάδα κυνήγησε κι αυτό το στόχο δεν υπήρχε επιστροφή. Το περασμένο Σάββατο κλήθηκε να ολοκληρώσει με επιτυχία την πορεία στη διοργάνωση και το έκανε, άσχετα αν και πάλι δεν ικανοποίησε με την παρουσία της. Όπως και να ‘χει, ο συγκεκριμένος αγώνας υπήρξε μια τρόπον τινά ευκαιρία για να… ξεδώσει ο κόσμος μετά από τόσα χρόνια ανομβρίας και δυσκολιών. Ευκαιρία για μια μαζική εκδρομή και ένα είδος επιτυχίας μετά από τόσο καιρό. Μέχρι εκεί όμως, γιατί μιλάμε για την ΑΕΛ.
Το Κύπελλο Γ’ εθνικής κατακτήθηκε και θα κοσμεί τη βιτρίνα στα γραφεία του Σωματείου, αλλά περαιτέρω αναφορά και προβολή του δεν αξίζει και δεν επιτρέπεται. Γιατί πολύ απλά έτσι μικραίνει η ΑΕΛ. Γιατί έτσι τη φέρνουμε στα μέτρα της κατηγορίας που δυστυχώς κατάντησε να αγωνίζεται. Και δεν πρέπει με τίποτα να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο. Δεν πρέπει με τίποτα να επιτρέπουμε η ΑΕΛ να αλλοιώνεται και να «παίρνει μέντα» από τις κατηγορίες που αγωνίζεται. Η ΑΕΛ οφείλει να πορεύεται με τους δικούς της όρους και τη δική της υπόσταση. Η ΑΕΛ δεν είναι ομάδα της Γ’, της Β’ ή της Α’ εθνικής. Είναι μια ομάδα 50 χρόνων με τίτλους, αγώνες, νεκρούς, υποβιβασμούς, ευρωπαϊκές επιτυχίες κ.α..
Είναι λογικό κάποιοι να μην μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθός της και να συμπεριφέρονται όπως το δικό τους μέγεθος τους επιτρέπει... Ο κόσμος της ομάδας αυτής, όμως, που έχει ζήσει μαζί της όλα αυτά τα πράγματα και άρα μπορεί να γνωρίζει το εκτόπισμά της, ας φροντίσει να κρατήσει το επίπεδο και τη σημαία της ψηλά. Όταν έχεις πανηγυρίσει Πρωτάθλημα και Κύπελλα Ελλάδας, σπάζοντας στα ίσα το κατεστημένο τους, πώς μπορείς να πανηγυρίζεις το ίδιο για ένα Κύπελλο Γ’ εθνικής ή για μια άνοδο;
Η ΑΕΛ δεν είναι από λάστιχο για να την ξεχειλώνουμε, όπως και όποτε μας καπνίσει. Η ΑΕΛ είναι από ατσάλι και έχει περάσει από φωτιά κι αμόνι. Αν κάποιοι έχουν αποδειχθεί κατώτεροι των περιστάσεων, δε θα τους ακολουθήσουμε ούτε εμείς, ούτε η ΑΕΛ. Εκείνοι όφειλαν κι οφείλουν να ακολουθήσουν την ΑΕΛ και όσους επί τόσα χρόνια την ακολουθούν πιστά και υπερασπίζονται τα ιδανικά και τις αξίες της. Όχι το αντίθετο. Και δεν είναι εγωιστικό το ζήτημα. Το καλούπι της ΑΕΛ είναι συγκεκριμένο, σφυρηλατημένο εδώ και χρόνια πρώτα και κύρια από τον κόσμο της, και μπορεί να αντέξει μόνο όσους μπορούν και θέλουν να στριμωχτούν μέσα του και για χάρη της. Ας έχουμε πάντα στην άκρη του μυαλού μας ότι μεγάλο πρόβλημα δεν υπάρχει όταν πέφτουμε, αλλά όταν ξεπέφτουμε…
ΥΓ1: Βλέποντας βίντεο όπως αυτό και έχοντας ακόμη νωπές αυτές τις μνήμες, τι συναισθήματα μπορεί να δημιουργούνται..; Και ειδικά αν κάποιος κάνει σύγκριση με ανάλογες στιγμές στο παρελθόν όπως αυτή και αυτή;
ΥΓ2: Σε έναν αγώνα που δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος οι δυνάμεις καταστολής φρόντισαν από το πουθενά να δυναμιτίσουν το κλίμα, αφού πρώτα, μάλιστα, για μια ακόμη φορά η οργανωμένη μετακίνηση οπαδών (άνθρωποι είναι κι αυτοί, σε περίπτωση που το ξεχνούν κάποιοι…) κατέληξε σε μεταγωγή, με συνέπεια να καθυστερήσει υπερβολικά η άφιξη των λεωφορείων τους (εκτός αν θεωρεί κάποιος λογικό να ξεκινά στις 11:00 από Λάρισα και να φτάνει μετά τις 17:00 στο γήπεδο της Λιβαδειάς). Προτού ξεκινήσουμε τα αναθέματα για τους «100-150 γνωστούς-αγνώστους», κρίνοντας απλά από τα φαινόμενα, ας φροντίσουμε να ψάχνουμε τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Μην απατόμαστε και μη ρίχνουμε νερό στο μύλο τους.
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
