Η χθεσινή μαύρη σελίδα δε γράφτηκε από το πουθενά, δεν ήταν ουρανοκατέβατη. Και ανεξάρτητα από το κατά πόσο ο καθένας πιστεύει μέσα του ότι έχει το δίκιο με το μέρος του, σίγουρα ενστερνίζεται το χαρακτηρισμό «μαύρη σελίδα» για το σύνολο των χθεσινών γεγονότων στο Αλκαζάρ αλλά και μετά το τέλος του αγώνα.
Στο τελευταίο άρθρο, «Στα χέρια μας!» (παρεμπιπτόντως, αν έλειπε το «μας» θα ήταν προφητικός ο τίτλος..), έγραφα ότι «είναι μονόδρομος η ηθική και οικονομική στήριξη όσων απαρτίζουν την ομάδα (Ερασιτεχνική, τεχνικό τημ, παίχτες κλπ) έπειτα κι από τη λιποταξία Πλεξίδα, περιμένοντας φυσικά κι από την πλευρά τους να φανούν αντάξιοι της συγκεκριμένης περίστασης». Τελικά στο ραντεβού αυτό κάποιοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ και αποδείχθηκαν ανάξιοι…
Ας τα πάρουμε με τη σειρά, όμως, και αναφέρομαι στα γεγονότα του τελευταίου τριημέρου, που αρκούν κι από μόνα τους για να δικαιολογήσουν τη χθεσινή έκρηξη. Φυσικά και η αρχή έγινε κάποιους μήνες πριν. Πέμπτη απόγευμα, λοιπόν, κι ο Β. Πλεξίδας ανακοινώνει την αποχώρησή του και παράδοση της ομάδας στους πρόσφατα εμφανιζόμενους επενδυτές. Πέμπτη βράδυ και η πλευρά των Ισπανών δηλώνει με τη σειρά της ότι δέχεται να αναλάβει την ομάδα μετά και την αποχώρηση Πλεξίδα. Παρασκευή μεσημέρι κι ο Β. Πλεξίδας ανταπαντά, κάνοντας αναδίπλωση(sic) ολκής, παίζοντας εμφανώς με τα νεύρα και τα συναισθήματα του κόσμου, καθώς και με την ιστορία και την υπόληψη της ομάδας. Σήμερα, βέβαια, το συγκεκριμένο απόσπαμα της απάντησής του: «Μιλώντας για την ομάδα μας, οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές της ΑΕΛ γνωρίζουν τον λόγο για τον οποίο βρίσκονται εδώ, σέβονται τη φανέλα που φοράνε και δεν χρειάζονται υποδείξεις ή παρεμβάσεις τρίτων. Ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν στον αυριανό αγώνα, όπως ξέρουν τι πρέπει να κάνουν σε κάθε αγώνα της ΑΕΛ, τιμώντας τα χρώματά της. Το μόνο που χρειάζονται είναι να νιώσουν την έμπρακτη στήριξη του κόσμου. Να είναι σίγουροι όλοι, ότι η ομάδα θα προχωρήσει στον σωστό δρόμο.» προκαλεί άφθονο γέλιο και… νεύρα. Τελικά, αποδείχθηκε πως είτε μπλόφαρε είτε για μια ακόμη φορά εκβίαζε (περιπτώσεις α) και β) στο προηγούμενο άρθρο), αλλά δεν του βγήκε τίποτα από τα δύο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διάλεξε λάθος χρονικό σημείο (και με κρίσιμο αγώνα σε δύο μέρες) για να παίξει...
Ο αγώνας κόντρα στην Τσαριτσάνη έρχεται και ο κόσμος μετά από σχεδόν δύο μήνες έχει την ευκαιρία να ξαναδεί από κοντά την ΑΕΛ. Η προσέλευση ικανοποιητική και η διάθεση για στήριξη εμφανής. Όμως, κάποιοι άλλοι είχαν διαφορετική άποψη… Η περίεργη νωθρότητα και τα πανομοιότυπα παιδαριώδη λάθη οδηγούν σε ένα 0-2 στο ημίχρονο και κάπου εκεί γίνεται το «μπαμ» με τη μία μπούκα (στα αποδυτήρια ενάντια στους παίχτες) να διαδέχεται την άλλη (στη θύρα 3 ενάντια στο Β. Πλεξίδα). Τελικά, μάλλον αποδείχθηκε ότι οι παρεμβάσεις και οι υποδείξεις… «τρίτων» είναι αναγκαίες, όταν όλα φαίνεται να έχουν ξεφτιλιστεί.
Κι ενώ δεν περίμενε κανείς ότι θα φτάσει παρακάτω, τα "κουρέλια" έδειξαν ότι τραγουδούν ακόμη… αλλά ήταν φάλτσα! Μέσα σε λίγους μήνες δεύτερη κατάπτυστη και ντροπιαστική ανακοίνωση (η πρώτη αφορούσε την πρόσληψη-υποδοχή Βαζάκα) αναρτάται από την επίσημη ιστοσελίδα του Σωματείου (σημειωτέον ότι και αυτή επίσης «έπεσε» και δεν υπάρχει πια). Πλην Μήτση, Τζουμάκη, Παπαϊωάννου και Μπλέντι, 22 ποδοσφαιριστές της ομάδας υπογράφουν τη στήριξη και υποταγή τους «στον άνθρωπο που έχει κάνει τόσα μέχρι σήμερα για αυτούς και λέγεται Πλεξίδας.», ενώ καταδεικνύουν ως μοναδικό υπεύθυνο για όλο αυτό το χάλι που παρουσιάζεται με βυσσινί στολές το τελευταίο χρονικό διάστημα τον Η. Κυριακίδη. Προφανώς, ακόμα και οι μεταγραφές Γενάρη (Τσεμπερίδης, Μπουσινάκης, Καρακατσάνης, Κουλίδης) ζημιώθηκαν από ένα συνάδελφό τους, με τον οποίο ουσιαστικά δε συνυπήρξαν χρονικά καθόλου. Λεπτομέρειες… Η ουσία είναι πως για όλα φταίει ο συγκεκριμένος ένας και τίποτα άλλο.
Μεταξύ άλλων γίνεται μάθημα ΑΕΛισμού από τους μισθοφόρους «ερασιτέχνες», οι οποίοι αύριο-μεθαύριο θα αγωνίζονται με χρώματα άλλων ομάδων… Και εν συνεχεία, η εν λόγω «οικογένεια», οι εν λόγω ποδοσφαιριστές, μας είπαν ότι είναι ερασιτέχνες. Όχι, δεν είστε ερασιτέχνες. Κι αυτό όχι γιατί είστε επαγγελματίες, αλλά γιατί δεν είστε εραστές της τέχνης σας. Είστε εραστές του αφεντικού σας και των χρημάτων του. Για αυτά τα «ιδανικά» και για χάρη του προτιμήσατε να πουλήσετε -όπως ποτέ άλλοτε δε συνέβη ξανά από ποδοσφαιριστές ίσως και παγκοσμίως- τον κόσμο της ομάδας σας, που από την πρώτη στιγμή σας στήριξε παντού.
Επειδή φαίνεται ότι η μπάλα έχει χαθεί, ας ξαναθυμηθούμε όλοι μας ότι ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος τίτλος που ακολουθεί την ομάδα αυτή μέχρι και σήμερα λέγεται Α-Ξ-Ι-Ο-Π-Ρ-Ε-Π-Ε-Ι-Α! Και όταν αυτός ο τίτλος θίγεται επειδή… τα παιδία παίζει, είναι φυσικό επόμενο να υπάρξει και ανάλογη αντίδραση. Το χθεσινό σκηνικό μάλλον ήταν αναγκαίο για να καταλάβουν κάποιοι αφενός το που βρίσκονται και αφετέρου ότι «με τα λεφτά δε γίνονται όλα, κι αν βάλεις ψεύτικα φτερά, δε θα μπορείς να τα σηκώσεις για να πετάξεις φουκαρά».
Το βασικό συμπέρασμα στο πρόσφατο άρθρο για την εξέγερση του Μαρτίου του ’88 εκφραζόταν μέσα από το σύνθημα «τo δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι». Εύκολα διαβάζεται, δύσκολα κατανοείται, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις ρουφιάνων και προσκυνημένων. Ελπίδα για την ΑΕΛ θα υπάρξει όταν υποτακτικοί και συμβιβασμένοι πάψουν να βρίσκονται στις τάξεις της.
ΥΓ: Έχουν ψηφιστεί και αποφασιστεί κάποιες εκλογικές διαδικασίες κι αυτές θα τηρηθούν στο ακέραιο. Οι όποιοι ενδιαφερόμενοι επενδυτές οφείλουν να τις σεβαστούν. Αν δεν το κάνουν και νομίζουν ότι θα εκμεταλλευτούν την άσχημη συγκυρία, κακό του κεφαλιού τους. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
