Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος, πέρα από την αυξανόμενη αγωνία γύρω από τις εξελίξεις που
αφορούν το μέλλον της ομάδας αγωνιστικά και -κυρίως- διοικητικά, θα μπορούμε πιθανά να καταλήγουμε σε ασφαλέστερα συμπεράσματα και να διαπιστώνουμε αλήθειες που χαρακτηρίζουν τη φετινή χρονιά.
Μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι πως αναλογικά η χαρά που φέρνουν οι νίκες είναι μικρότερη από την πίκρα που προκαλούν τα στραβοπατήματα. Λογικό και δικαιολογημένο όταν μιλάμε για το μέγεθος «ΑΕΛ» που καλείται να αντιμετωπίσει μεγέθη απείρως μικρότερα από κάθε άποψη. Είναι ευλογία να αγωνίζεσαι για μια μεγάλη ομάδα αφενός και κατάρα αφετέρου όταν δεν μπορείς να σηκώσεις το ειδικό της βάρος, πόσο μάλλον σε μια τέτοια κατηγορία. Κι αυτή η πραγματικότητα, αυτή η αλήθεια, θα ακολουθεί την ΑΕΛ και την επόμενη χρονιά, που (λογικά) θα βρίσκεται μια κατηγορία ψηλότερα, αλλά και σε περίπτωση που δεν καταφέρει να πρωταγωνιστήσει ή να κοντράρει αξιοπρεπώς το ποδοσφαιρικό σύστημα και τους εκφραστές του όταν με το καλό επιστρέψει στα (βρώμικα) σαλόνια της Α’ εθνικής. Κοινώς, όσοι στο βιογραφικό τους θέλουν να υπάρχει η λέξη «ΑΕΛ», ας μάθουν να ζουν με τη δύσκολη αυτή πραγματικότητα. Παρεμπιπτόντως, οι δηλώσεις του Δ. Γκούρτσα μετά το τέλος του αγώνα στη Χαλάστρα αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.
Η αλήθεια, όμως, που ίσως οι περισσότεροι δεν έχουν συνειδητοποιήσει λόγω των τόσων ανοιχτών μετώπων που υπάρχουν/εμφανίζονται/δημιουργούνται διαρκώς αφορά το αγωνιστικό κομμάτι κυρίως και γενικότερα την ύπαρξη ενός στοιχειώδους μακροπρόθεσμου πλάνου. Από τη στιγμή που ο Β. Πλεξίδας έχει καταφέρει στη συνείδηση των περισσοτέρων οπαδών να θεωρείται απλά ένα... «αναγκαίο κακό» ενώ άνετα θα μπορούσε να τυχαίνει ευνοϊκότερης αντιμετώπισης, είναι επόμενο να δημιοργεί ρευστότητα στο διοικητικό κομμάτι και άρα σε ό,τι το αφορά να μην μπορεί κανείς να μιλήσει με σιγουριά για το μέλλον. Αντικειμενικά, βέβαια, μετά από τόσα χρόνια διοικητικής αστάθειας για την ΑΕΛ, μέσα σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο ανοργάνωτο και «κουμπωμένο», είναι επίσης αναμενόμενο να μην μπορούν να ομαλοποιηθούν όλα σε μια χρονιά ως δια μαγείας.
Δυστυχώς, όμως, η χρονιά φαίνεται να έχει πάει στράφι και στο αγωνιστικό της κομμάτι. Η ομάδα δεν έβαλε τις βάσεις για κάποιο συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο, για κάποια συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία. Και πώς να το καταφέρει αυτό όταν μέσα σε μια χρονιά έχει αλλάξει τρεις προπονητές (τέσσερις, αν μετρήσουμε και το κωμικοτραγικό σκηνικό με την ολιγόωρη πρόσληψη Βαζάκα); Σε μια χρονιά, μάλιστα, όπου βρίσκεται με αρκετή άνεση εντός στόχων. Που να ήταν και πιο ζόρικα τα πράγματα δηλαδή… Εκτός αυτού, όμως, δε δόθηκαν ούτε ιδιαίτερη βάση και ευκαιρίες στους μικρότερους ηλικιακά ποδοσφαιριστές, ώστε να δείξουν αρχικά αν αξίζουν να στελεχώνουν μια ομάδα του μεγέθους της ΑΕΛ και έπειτα αν μπορούν στο μέλλον να αποτελέσουν χρήσιμες λύσεις (αν όχι μέρος του κορμού της). Κι αυτή η διαπίστωση γίνεται ακόμα πιο θλιβερή όταν αναλογίζεται κανείς τη μη ανταγωνιστικότητα της κατηγορίας αυτής, που θα μπορούσε να επιτρέψει παραπάνω τόλμη για τέτοιου είδους πειραματισμούς.
Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, αναλωθήκαμε σε προσλήψεις και απολύσεις προπονητών, σε διαρκώς μεταβαλλόμενες αγωνιστικές φιλοσοφίες και τακτικές, σε μεταγραφές ποδοσφαιριστών το χειμώνα χωρίς να υφίσταται κάποια επιτακτική ανάγκη. Δυστυχώς, ούτε αυτή τη φορά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ομάδα που διαθέτει ένα στοιχειώδη κορμό για την επόμενη πιο δύσκολη κατηγορία, για ταλέντα που αναδείχτηκαν και πιθανά μπορούν να βοηθήσουν στο εγγύτερο/απώτερο μέλλον, για προγραμματισμό στην ανίχνευση ταλέντων και αξιόλογων ποδοσφαιριστών στην ευρύτερη περιοχή, για συγκεκριμένη αγωνιστική -και όχι μόνο- φιλοσοφία που θα ποτίσει τις καινούριες ρίζες που ξαναμπήκαν φέτος.
Τον περασμένο Αύγουστο ο κόσμος κατάφερε (και πάλι) να μη λυγίσει και πίστεψε ότι μέσα από τα συντρίμμια μπορεί να υπάρξει ελπίδα για ένα μέλλον διαφορετικό, καλύτερο, κομμένο και ραμμένο περισσότερο σε αυτά που η ΑΕΛ πρεσβεύει και θέλουμε να πρεσβεύει. Πιο τρανταχτό παράδειγμα από την εκκωφαντική παρουσία του στην πρώτη προπόνηση της ομάδας δεν μπορεί να βρεθεί. Αντ’αυτού σήμερα η ΑΕΛ έχει καταντήσει… κέντρο διερχομένων, στηριζόμενη σε σαθρά θεμέλια και εξαρτώμενη σχεδόν ολοκληρωτικά από τις ορέξεις εκείνων που έχουν την… κουτάλα στα χέρια τους. Φυσικά και μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να εμπνεύσει ούτε πολλούς, ούτε πολύ… Κι αυτό είναι το θλιβερό της όλης ιστορίας. «Εδώ στου δρόμου τα μισά, έφτασε η ώρα να το πω, άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι'αλλού γι'αλλού ξεκίνησα.», όπως θα έλεγε κι ο Ελύτης.
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
