Όταν στο προχθεσινό άρθρο έγραφα πως «Η παρτίδα μόλις άρχισε», δεν περίμενα με τίποτα ένα ντόμινο τέτοιου είδους εξελίξεων και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν ήταν έκπληξη όμως η αναταραχή αφού, όπως επίσης έγραφα, «ο χρόνος πιέζει, η αγωνία είναι μεγάλη, η ψυχραιμία είναι προσόν που σπανίζει και δεν είναι δεδομένο, ενώ πάντα θα υπάρχουν οι προτιμήσεις, τα συμφέροντα και τα παρασκηνιακά πάρε-δώσε που ορίζουν το ρόλο και την άποψη κάποιων…». Για το λόγο αυτό τόνιζα ότι «προτού ξεκινήσουμε την προσφιλή ελληνική συνήθεια του αλληλοσπαραγμού και του διαχωρισμού μας σε στρατόπεδα («Πλεξιδικοί», «Ολιβερικοί» ή ό,τι άλλο μπορεί να προκύψει…), ας φροντίσουμε πρώτα να θυμηθούμε ότι είμαστε με την ΑΕΛ.», ενώ έκλεινα το συγκεκριμένο άρθρο με τη την προτροπή να «μην καταλήξουμε να είμαστε τα πιόνια…» στην παρτίδα αυτή.
Ο Β. Πλεξίδας με τη χθεσινοβραδινή απροσδόκητη δήλωση αποχώρησής του έφερε μια ακόμα ανακατωσούρα, πετώντας ουσιαστικά το γάντι στον Ισπανό αντίπαλό του, ο οποίος με τη σειρά του φρόντισε να το σηκώσει, δημοσιοποιώντας δική του ανακοίνωση λίγη ώρα αργότερα. Η δήλωση Πλεξίδα προσφέρεται για μπόλικο σχολιασμό και παράθεση αντεπιχειρημάτων, προτιμότερο όμως είναι να εστιάσουμε στα όσα πιθανά κρύβονται πίσω από τις γραμμές της:
α) (Αν) εκβιάζει ξανά, μετρώντας διαθέσεις κι αντιδράσεις, νομίζοντας ότι ο κόσμος θα παρακαλέσει για παραμονή του…
…είναι οριστικό πια ότι δεν έχει αντιληφθεί που βρίσκεται και με ποιους έχει να κάνει. Η τακτική των εκβιασμών απέναντι στον κόσμο της ΑΕΛ αποδεδειγμένα δεν περνάει (ο περσινός Ιούλιος δεν απέχει πολύ από σήμερα). Του εξασφαλίζει σίγουρο καταποντισμό. Δε γίνεται να παίζεις διαρκώς με τον εγωισμό των άλλων.
β) (Αν) μπλοφάρει, περιμένοντας να μετρήσει την αντίδραση του Λ. Όλιβερ, πιστεύοντας ότι ίσως τελικά καταφέρει να τον εκθέσει στα μάτια του κόσμου σε περίπτωση που εκείνος απέφευγε να τοποθετηθεί ή που αποδεικνυόταν τελικά λίγος για να σηκώσει το φορτίο της ΑΕΛ από εδώ και πέρα…
…μάλλον δεν το κατάφερε, μιας και ο αντίπαλός του αντέδρασε. Βέβαια, τα λόγια είναι τσάμπα, ενώ τα χαρτιά του ακόμα παραμένουν κλειστά, ώστε να μπορέσουμε με σιγουριά να μιλήσουμε για την όποια δυναμική του. Όσον αφορά τις προϋποθέσεις που έθεσε θα τα πούμε παρακάτω.
γ) (Αν) όντως αποχωρεί πριν καν δώσει τη μάχη του στο τέλος της χρονιάς, εγκαταλείποντας την ομάδα (δεν του ανήκει για να μπορεί να την παραδώσει, όπως δήλωσε) στην κρισιμότερη καμπή του φετινού πρωταθλήματος…
…μένει να το αποδείξει στις επόμενες ώρες (απόψε παραθέτει συνέντευξη στους εκπροσώπους του τύπου) και στο επόμενο χρονικό διάστημα γενικότερα. Οι δικαιολογίες που έχει προφασιστεί, πάντως, είναι τουλάχιστον αστείες και πρώτον απ'όλους θίγουν τον ίδιο. Γιατί εκείνος ήταν που έψαχνε αντίπαλο, εκείνος ήταν που έβαζε τα διπλά, εκείνος ήταν που παρουσιαζόταν ανοιχτός σε συνεργασίες, και πολλά ακόμη...
Φυσικά και δεν αποκλείεται συνδυασμός ή/και σημεία τομής μεταξύ των α) και β).
Όπως και να 'χει τα κατάφερε να πετύχει αυτό ακριβώς που περιέγραφα στις 20 Νοέμβρη στον επίλογο του τότε άρθρου, έφτασε δηλαδή στο σημείο οι πόρτες να κλείνουν από μόνες τους ακόμα και στο άκουσμα του ονόματός του...
Από την πλευρά του ο Ισπανός με τη δήλωσή του έδειξε αποφασισμένος να αναμιχθεί στα διοικητικά της ΑΕΛ «εδώ και τώρα», αλλά και η δική του περίπτωση έχει κενά. Αφενός το ότι κράτησε τα χαρτιά του κλειστά (ο φάκελος τελικά θα ανοίξει αύριο) δε μας επιτρέπει να γνωρίζουμε την όποια δυναμική του. Αφετέρου από τη στιγμή που δείχνει ότι κρύβεται, δημιουργώντας ερωτηματικά, από πού κι ως πού θεωρεί ότι δικαιούται να θέτει εκείνος τις προϋποθέσεις, απαιτώντας κιόλας να έχει το μοναδικό λόγο για να πάρει τις μετοχές της ομάδας όταν αυτή ξαναγίνει ΠΑΕ; Που αν το αναλύσουμε είναι κι αυτό δείγμα εκβιασμού και ασέβειας προς τις εκλογικές διαδικασίες που έχουν οριστεί από τη Γενική Συνέλευση και για τις οποίες τόσος ντόρος έχει γίνει μέχρι τώρα.
Είναι εμφανές ότι τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα θέτουν σε εφαρμογή τις στρατηγικές τους (οι οποίες στην ουσία δεν απέχουν και πολύ), κοιτάζοντας πρώτα και πάνω από όλα το συμφέρον τους, που δεν είναι άλλο από το καπάρωμα της ΑΕΛ με το λιγότερο δυνατό για εκείνους κόστος. Με ανάλογη λογική πρέπει να βαδίσουμε κι εμείς λοιπόν. Γνώμονας δικός μας το καλό της ΑΕΛ και τίποτα άλλο. Και το καλό της ΑΕΛ αυτή τη στιγμή μπορεί να διασφαλιστεί με ανιδιοτέλεια ΜΟΝΟ από το λαό της. Ναι, η κατάσταση στην ομάδα καθώς και οι γενικότερα επικρατούσες συνθήκες φυσιολογικά έχουν επιφέρει ψυχολογική -και όχι μόνο- φθορά. Έφτασε, όμως, η ώρα εκείνη που ο κόσμος καλείται να επωμιστεί ολοκληρωτικά το τεράστιο βάρος της ομάδας αυτής. Η ΑΕΛ δεν επιτρέπεται να είναι/γίνει έρμαιο των διαθέσεων του εκάστοτε… μνηστήρα, που θέλει να παίξει τα παιχνίδια του στην πλάτη της. Από τον αυριανό, κιόλας, αγώνα στο Αλκαζάρ κόντρα στην Τσαριτσάνη είναι μονόδρομος η ηθική και οικονομική στήριξη όσων απαρτίζουν την ομάδα (Ερασιτεχνική, τεχνικό τημ, παίχτες κλπ) έπειτα κι από τη λιποταξία Πλεξίδα, περιμένοντας φυσικά κι από την πλευρά τους να φανούν αντάξιοι της συγκεκριμένης περίστασης. Αποκλειστικός σκοπός η επίτευξη της ανόδου και η διασφάλιση της κρίσιμης εκλογικής διαδικασίας, όπως ακριβώς έχει αποφασιστεί για το τέλος της φετινής σεζόν. Η λιποψυχία και η παραίτηση ως επιλογές δεν υπάρχουν. Αν το δούμε καθαρά, η κρίση αυτή μπορεί να αποτελέσει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για επανασυσπείρωση και ανύψωση ηθικού. Έστω και τώρα, έστω και έτσι, ας μοντάρουμε την παρτίδα με τους δικούς μας όρους. Έχουμε, άλλωστε, το μοναδικό προνόμιο η Βασίλισσα να βρίσκεται στα χέρια μας!
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
