Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, λένε (οι Τρύπες μέσω του Γ. Αγγελάκα διαφώνησαν στην
«Καινούρια Ζάλη»). Πίστευα ότι περνώντας ο χρόνος τα άσχημα συναισθήματα που προκάλεσαν οι εντάσεις της τελευταίας περιόδου θα έσβηναν, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει όταν το ένα επεισόδιο διαδέχεται το άλλο…
Στη Λάρισα γεύση από καρναβάλι πήραμε αρκετά νωρίτερα φέτος, αφού στον εντός έδρας αγώνα κόντρα στον Κάστορα (26/1) γίναμε μάρτυρες της κωμικοτραγικής εμφάνισης του… «ΑΕΛΑΡΑ». Η Κυριακή της Αποκριάς, ευτυχώς, έφτασε και η συγκεκριμένη στολή προσφέρεται για να φουντώσουν οι φωτιές… Δυστυχώς, όμως, η συνέχεια στιγματίστηκε από λόγια, πράξεις και συμπεριφορές που το μόνο που κατάφεραν είναι να φέρουν ένταση, ανησυχία, προβληματισμό και στενοχώρια για την πορεία που τελικά ακολουθεί η ομάδα στη φετινή χρονιά, κυρίως εξωαγωνιστικά. Το τελευταίο άρθρο της στήλης πραγματευόταν τη μοναδική ικανότητα του Β. Πλεξίδα να πηγαίνει από αυτογκόλ σε αυτογκόλ. Κι ενώ ήλπιζα πως επιτέλους θα επέλθει εκτόνωση και χάρη στην πρώτη επίσημη εκδήλωση για την επέτειο των 50 χρόνων της ΑΕΛ, στο… καπάκι ήρθε νέα αποπομπή μέλους της ομάδας και πιο συγκεκριμένα εκείνη του φυσικοθεραπευτή Γ. Ζαχαρή, η οποία έφερε και την παράπλευρη απώλεια του επικεφαλής του ιατρικού τιμ Α. Τσαγκάλη.
Το βασικό συμπέρασμα που τελικά βγαίνει είναι πως όλα είναι θέμα οπτικής. Μπορώ να κατανοήσω τη στάση εκείνου που έχει αναλάβει τη «διοίκηση» και πληρώνει, μιας και θέλει η μανέστρα να είναι φτιαγμένη με βάση τα γούστα και τους σκοπούς του. Καλά κάνει και προσπαθεί να προασπίσει τα όποια συμφέροντά του. Καλά, βέβαια, δεν κάνει όταν ο τρόπος που χειρίζεται τις καταστάσεις είναι άκομψος, άγαρμπος ή ακόμα και ανήθικος. Θεμιτό, λοιπόν, εκείνος να μη θέλει να μπλέκονται στα πόδια του άνθρωποι που δεν ενστερνίζονται τις επιθυμίες και τις λογικές του. Τα μέσα που επιλέγονται, όμως, δεν αγιάζονται από κανέναν σκοπό. Και, φυσικά, το… νόμιμο ή εκείνο έστω που δεν ξεπερνά τα όρια που το… αφεντικό βάζει, δε σημαίνει πως είναι και ηθικό. Αν οι… παραβατικές συμπεριφορές δρουν προς όφελος του κοινού καλού και πιο συγκεκριμένα του καλού της ΑΕΛ γιατί να δαιμονοποιούνται και να είναι δακτυλοδεικτούμενες; Μου θυμίζει την κούφια και ηλίθια άποψη «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται»… Γιατί δηλαδή να κατηγορείται εκείνος που μιλάει και αντιδρά στα κακώς κείμενα κι όχι εκείνος που τα πράττει και προσπαθεί με αθέμιτα μέσα να τα κουκουλώσει;
Με ποια πλευρά είμαστε, λοιπόν; Με εκείνη που θέλει μια ΑΕΛ στελεχωμένη από ανθρώπους υποχείρια, ασπίδες και φερέφωνα του εκάστοτε χρηματοδότη ή με εκείνη που θέλει μια ΑΕΛ στελεχωμένη από ανθρώπους με αποδεδειγμένα τη διάθεση και το συναίσθημα για προσφορά και που θα βγουν να κρίνουν τα κακώς κείμενα, όταν αυτά υπάρξουν; Κι αν κάποιος γυρίσει και απαντήσει ότι τα εν οίκω μη εν δήμω θα θυμίσω ότι η κρυψίνους τακτική των τελευταίων ετών, εκτός του ότι έφερε σκοταδισμό και άγνοια στον κόσμο, στο τέλος τον έκανε να μη νιώθει πια την ΑΕΛ δική του. Κάπως, έτσι, χάθηκε το δέσιμο και άρχισε ο κόσμος να ξενερώνει. Υποτίθεται, φέτος, που οι συγκυρίες έφεραν την ομάδα στα χέρια του μέσω του Ερασιτεχνικού Σωματείου, τα κόζια θα αλλάζανε. Δυστυχώς, αρκετούς μήνες μετά αυτή η ευχάριστη αίσθηση δεν είναι πραγματικότητα. Η ομάδα για τον πολύ κόσμο παραμένει ξένο σώμα. Παραμένει απόμακρη. Κι αυτό, αν δεν αλλάξει στο άμεσο μέλλον, θα είναι η μεγαλύτερη ήττα της φετινής χρονιάς…
Πριν κλείσω, όμως, θα ήθελα να σταθώ στα όσα συνέβησαν κυρίως μετά το τέλος του αγώνα Κυπέλλου Γ’ εθνικής στον Εύοσμο. Η άποψή μου για τον συγκεκριμένο θεσμό έχει κατατεθεί σε προηγούμενα άρθρα (πρόσφατα στο «Με το βλέμμα στο δάσος…» και παλιότερα στο «Δεν τους βλέπουμε και ντιπ»). Το περασμένο Σάββατο, λοιπόν, οι παίχτες και διάφορα στελέχη της ομάδας πανηγύρισαν την πρόκριση στον τελικό του θεσμού. Λογικότατο. Είναι και το γκολ στα τελευταία λεπτά που δημιούργησε ανάλογο κλίμα και ένταση. Από πού κι ως που, όμως, αυτοί οι έξαλλοι πανηγυρισμοί; Από πού κι ως που να τραγουδιέται με τόσο πάθος το σύνθημα «κύπελλο ξανά στον Πηνειό»; Για ποιο κύπελλο που έρχεται ξανά στον Πηνειό έγινε λόγος; Μήπως κάποιοι έχουν μπερδέψει την π.....α με τη βούρτσα; Σιγά μη βάλουμε και… χάλκινο αστέρι πάνω από το σήμα της ομάδας για να νιώσουν κάποιοι ότι κάτι πέτυχαν..! Μπορεί να έχουμε πέσει στα αλώνια των κατηγοριών αυτών, αλλά όχι και να ξεπέσουμε κιόλας! Αν αρέσκονται κάποιοι στο να καρναβαλίζουν, ας συνειδητοποιήσουν επιτέλους ότι κάποιοι δεν έχουμε καν μάσκες για να γυρνάμε στο καρναβάλι ετούτο..!
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
