Η περίπτωση του Ινάσιο Πιά καταγράφεται στην ιστορία της ομάδας ως μια ακόμη μεταγραφή ξένου
ποδοσφαιριστή με μπόλικη λάμψη, φρου φρου κι αρώματα, αλλά με μηδαμινή ουσία και προσφορά. Η επίσημη ανακοίνωση της λύσης συνεργασίας του με τους «βυσσινί» δε νομίζω ότι εξέπληξε ιδιαίτερα, παρά μονάχα ίσως ότι κάτι τέτοιο αναμενόταν χρονικά κατά την περίοδο διακοπής των αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας λόγω εορτών.
Όπως και να ‘χει, συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Κάνοντας τη σχετική αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν της ομάδας και χωρίς πολλή σκέψη, μπορεί κανείς εύκολα να βρει παρόμοιες περιπτώσεις και πολύ μεγάλα ονόματα ξένων ποδοσφαιριστών, με σπουδαία βιογραφικά (ειδικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο), που όμως δεν πρόσφεραν και δεν έδειξαν ουσιαστικά τίποτα κατά τη θητεία τους στην ΑΕΛ. Πιο τρανταχτά παραδείγματα από τους Γκέρεμι, Μακίνουα, Ρομπέρ, Μπενζά (που δεν πρόλαβε να αγωνιστεί καν), Σολάνο δε νομίζω να υπάρχουν. Από την άλλη, υπήρξαν και μεγάλα ονόματα, όπως οι Τουμέρ, Ζουράφσκι, Έλντερ, των οποίων η προσφορά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αλλά οι περιπτώσεις τους μάλλον αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Δεν πιστεύω πάντως ότι στενοχωρήθηκε κανείς ιδιαίτερα στο άκουσμα ότι ο Ινάσιο Πιά αποτελεί πλέον παρελθόν για την ΑΕΛ. Άλλωστε πέρασε και δεν ακούμπησε, που λένε. Η έλευσή του το καλοκαίρι μπορεί να σκόρπισε παραπάνω ενθουσιασμό στις τάξεις των «βυσσινί» φιλάθλων αφενός και αφετέρου να κέντρισε το ενδιαφέρον της τότε αθλητικής επικαιρότητας πανελλαδικά, αλλά δυστυχώς όλα αυτά αποδείχθηκαν εφήμερα. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως τα φετινά κύματα που κλήθηκε και καλείται να περάσει ο κόσμος της ΑΕΛ δεν άφησαν πολλά περιθώρια για χαρές και πανηγύρια ανάλογα με εκείνα του παρελθόντος. Ενδεχομένως και τα προαναφερθέντα παρελθοντικά παθήματα (Γκέρεμι, Σολάνο κλπ) να έγιναν μαθήματα και ο κόσμος πιο συνειδητοποιημένος πλέον να μην «τσιμπάει». Προσωπικά, ελπίζω κι εύχομαι να ισχύουν περισσότερο τα περί συνείδησης, γιατί πολύ απλά δε θέλω να σκέφτομαι ότι στα επόμενα χρόνια που -με το καλό- θα ξαναφτιάξουν τα πράγματα για την ομάδα θα υπάρξουν και πάλι φωνές φιλάθλων που θα ζητάνε μεταγραφικά μπαμ και μπουμ, τρέχοντας μεταμεσονύχτια ακόμα και για υποδοχές.
Φυσικά, ουδέν κακό αμιγές καλού κι ως εκ τούτου ακόμα και το κάζο Γκέρεμι π.χ. πρόσφερε το κατιτίς του, αλλά αυτό το κατιτίς αφορά αποκλειστικά το θεαθήναι και μόνο. Μπορεί, λοιπόν, η φήμη της ομάδας να ταξίδεψε και εκτός Ελλάδος χάρη σε μια τέτοια μεταγραφή, όμως είναι λάθος αν πιστεύουμε ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Η ΑΕΛ δεν είναι και δεν πρέπει να καταντά ετερόφωτη. Η ΑΕΛ είναι και πρέπει να είναι αυτόφωτη και να μη στηρίζεται η φήμη της σε βιογραφικά ποδοσφαιριστών. Η ΑΕΛ χρειάζεται την ουσία και όχι τη μόστρα. Επομένως, οι κινήσεις για το θεαθήναι καλό είναι να αποκλείονται ακόμα και σαν σκέψη. Και πρώτα απ’όλα πρέπει αυτή τη σκέψη να την αποκλείσει ο ίδιος ο κόσμος για να μπορέσει ίσως να το κατανοήσει και να το ενστερνιστεί έπειτα και ο οποιοσδήποτε διοικητικός ηγέτης.
Στο νέο αυτό ξεκίνημα καλούμαστε πρώτα απ’όλα να θεμελιώσουμε ισχυρά τη συνείδησή μας και να αποφασίσουμε πώς ακριβώς θέλουμε να στηθεί η ΑΕΛ του μέλλοντος.
Θέλουμε μια ΑΕΛ με έμφαση στο περιεχόμενο ή μια ΑΕΛ με έμφαση στο περιτύλιγμα;
Θέλουμε μια ΑΕΛ που θα φροντίσει πρώτα απ’όλα να βασιστεί σε δικές της ακαδημίες και δικό της scouting ή μια ΑΕΛ που αλόγιστα θα ξοδεύει χρήματα για μεταγραφές;
Θέλουμε μια ΑΕΛ που θα φτιάχνει η ίδια ποδοσφαιριστές-ονόματα ή μια ΑΕΛ που θα φτιάχνει το όνομά της μέσω μεταγραφών ποδοσφαιριστών-ονομάτων;
Η ΑΕΛ της δεκαετίας του ’80 και οι χρυσές επιτυχίες της σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι το ιδανικότερο παράδειγμα για το τι πρέπει να θέλουμε και πάνω σε ποιες βάσεις οφείλουμε να χτίσουμε. Και μιλάμε για ένα παράδειγμα ολόδικό μας, μέσα από την ίδια την ιστορία της ομάδας. Για έναν δρόμο, δηλαδή, που τον έχουμε περπατήσει, δε μας είναι άγνωστος και που φέρνει μόνο ευχάριστες αναμνήσεις.
Αναμφισβήτητα, μεταγραφές πάντα θα χρειάζεται να γίνουν. Το θέμα είναι πώς και κατά πόσο. Η ΑΕΛ δε θα πρέπει να χρειάζεται ντε και καλά φαντεζί μεταγραφές τύπου Γκέρεμι, Μπενζά, Ρομπέρ κλπ, ούτε ολόκληρες καραβιές παιχτών για να επανδρώσει το ρόστερ της. Η συνταγή αυτή ακολουθήθηκε πρόσφατα και απέτυχε παταγωδώς με τις συνέπειες για την ομάδα να είναι καταστροφικές. Η ΑΕΛ θα πρέπει να στοχεύει σε ψαγμένες μεταγραφές τύπου Ρομέου, Πάρα, Σαρμιέντο και πάντα με μέτρο. Μεταγραφές, δηλαδή, που μπορεί να μην ξεσηκώνουν στο άκουσμα, αλλά που θα ξεσηκώνουν με την παρουσία τους στο χόρτο και οι οποίες θα έρχονται να κουμπώσουν σε ένα ήδη υπάρχον μοντέλο λειτουργίας βασισμένο κυρίως στις ακαδημίες και στο καλό scouting των ντόπιων και εγχώριων γενικά ταλέντων, με αποκλειστικό σκοπό να προσδώσουν επιπλέον ποιότητα και όχι απλά να καταλάβουν τις χρήσιμες θέσεις του ρόστερ.
Η αποχώρηση Πιά, λοιπόν, αποδεικνύεται ένα πολύ καλό πάτημα για να προβληματιστούμε και να προσδιορίσουμε τι θέλουμε και τι ζητάμε. Η ΑΕΛ, καλώς ή κακώς, ξεκίνησε φέτος να χτίζεται και πάλι από το μηδέν. Αυτή τη φορά ας φροντίσουμε να μην υπάρξουν κακοτεχνίες, ώστε αύριο-μεθαύριο να μη γίνουμε μάρτυρες άλλης μια κατάρρευσης…
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
