πολύ καιρό, μένοντας μακριά από γεγονότα που προβληματίζουν, εκνευρίζουν, στενοχωρούν.». Με αυτή την πρόταση ξεκινούσα το προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «ΑΕΛ υπεράνω όλων» και ήλπιζα ότι δε θα επαληθευόταν τόσο σύντομα και μάλιστα στο βαθμό που συνέβη χθες. Πραγματικά, με ένα τέτοιο ντόμινο εξελίξεων που προκάλεσαν τα χθεσινά εντός και εκτός γηπέδου γεγονότα δεν ξέρεις με τι να πρωτοπιαστείς…
Για αρχή κι ας θεωρείται κλισέ ως έκφραση, το χθεσινό αποτέλεσμα από μόνο του αποτελεί μαύρη σελίδα στην ιστορία της ΑΕΛ. Μπορεί και στο παρελθόν να έχασε από ομάδες χωριών στην κυριολεξία, όμως το γεγονός ότι ο αντίπαλος κατάγεται επίσης από το νομό Λάρισας κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερο το χθεσινό αγώνα. Το όνομα και το κύρος της ΑΕΛ, ειδικότερα εντός του νομού, δεν πρέπει σε καμία των περιπτώσεων να δέχεται φθορά. Είναι η βάση και η πηγή της ομάδας και δεν πρέπει να δίνεται πάτημα για σχόλια ή σκέψεις που μπορούν να την υποτιμούν και να τη μικρύνουν. Αν θες να γίνεις κυρίαρχος του παιχνιδιού γενικότερα, τότε πρώτα πρώτα οφείλεις να είσαι ήδη και να σε νιώθουν κυρίαρχο εντός των τειχών. Δεν αμφισβητείται κανένα γενικότερο κουμάντο φυσικά, αλλά και γιατί να δίνεται το παραμικρό δικαίωμα;
Επειδή σηκώνει τη δική του ξεχωριστή αναφορά και συζήτηση θα προσπεράσω στο κείμενο αυτό τη συμπεριφορά και την τακτική που ακολούθησε για τα εισιτήρια του αγώνα ο όπως είπαμε… συμπατριώτης Οικονόμος, ο οποίος θεωρείται και σωματείο… φιλικά προσκείμενο στους «βυσσινί», και οι οποίες ανάψανε από το πουθενά φωτιές, διαμορφώνοντας εν τέλει ένα κλίμα σίγουρα όχι φιλικό… Στις εντυπώσεις και τα συναισθήματα αυτού του κλίματος πάντως έρχονται να κολλήσουν και οι εικόνες του γηπέδου του Τυρνάβου και ειδικότερα εκείνη που μια ΑΕΛ χρησιμοποιεί για αποδυτήρια ένα κοντέινερ… Εικόνα που προκαλεί θλίψη, προσγειώνει πολύ απότομα, φέρνοντάς σε κατάματα αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η ομάδα πληρώνοντας αμαρτίες άλλων, κάνοντας έτσι ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να ξεμπερδέψει σύντομα από τέτοιες κατηγορίες.
Και πάμε στο φλέγον ζήτημα της αποχώρησης Παναγόπουλου, που προέκυψε μετά το τέλος του αγώνα. Βασιζόμενος σε πληροφορίες ανθρώπων, που γνωρίζω την ανιδιοτελή αγάπη που έχουν και έμπρακτα δείχνουν προς την ομάδα από καίρια πόστα, καθώς και στην αντίληψή μου με βάση τα όσα είδα από κοντά, θα τολμήσω ξεκάθαρα να χαρακτηρίσω τα χθεσινά -και όχι μόνο- γεγονότα ως χοντρό παιχνίδι στην πλάτη της ΑΕΛ. Ξαναλέω πως το παρασκήνιο μόνο οι έχοντες φυσική παρουσία μπορούν να το γνωρίζουν ακριβώς και επομένως το χέρι δεν μπαίνει στη φωτιά για κανένα λόγο. Όπως και να ‘χει, όμως, κανένας δεν έχει δικαίωμα να παίζει παιχνίδια στην πλάτη της ΑΕΛ και ειδικά εκείνοι που έχουν επαγγελματική (και άρα ιδιοτελή) σχέση με την ομάδα. Ακόμη περισσότερο δε εκείνοι που είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά… χθεσινοί στην ιστορία της!
Για να μην πλατειάζω, υπάρχουν κάποια ερωτήματα στα οποία ο κ. Παναγόπουλος δε φρόντισε να απαντήσει, παραπέμποντάς μας σε δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις των όσων δήλωσε στα μικρόφωνα. Λανθάνει ο κ. Παναγόπουλος (και ο κάθε Παναγόπουλος) αν νομίζει ότι οι οπαδοί της ΑΕΛ θα κάθονται και πάλι να λύνουν γρίφους ή αν πιστεύει πως έχει το ρόλο της Πυθίας και ότι τα λόγια του είναι χρησμοί. Αυτά τελειώσανε! Το νέο ξεκίνημα απαιτεί νέους όρους. Ένας από τους βασικότερους είναι η διαφάνεια, της οποίας η έλλειψη στην εποχή Πηλαδάκη αποδείχθηκε τεράστια πληγή. Αν είναι κάτι να ειπωθεί, ας ειπωθεί στα ίσια και παλικαρίσια (μιας και φορέθηκαν πολύ οι «παντελονάτες» συμπεριφορές τελευταία). Παρεμπιπτόντως, θέλω να προτρέψω κι από μεριάς μου τη διοίκηση του ερασιτέχνη να ενημερώσει επίσημα τον κόσμο, προσφέροντάς του έτσι την απαιτούμενη γνώση και άρα δύναμη, αποτρέποντας παράλληλα έτσι και την περίπτωση να της πάρουν το βόδι εκεί που της χρωστάνε. Όπως εξάλλου λέει και ο στίχος «και η μόνη ευκαιρία για να ζήσεις είναι να μιλήσεις» (Μωρά στη φωτιά - Third Uncle)…
Ας φροντίσει πρώτα, λοιπόν, ο κ. Παναγόπουλος να εξηγήσει τη στάση παραίτησης που φανέρωσε ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Σταυρωμένα χέρια και απάθεια, τη στιγμή που η ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ… Παράλογο στήσιμο της ομάδας και περιέργως ηττοπαθείς αλλαγές... Ή μήπως ο ασυμβίβαστος –σύμφωνα με δηλώσεις του- κ. Παναγόπουλος συμβιβάστηκε με μια ήττα από το μεγαθήριο της Τσαριτσάνης; Οι δε παραπομπές στα δάκρυα των μικρών ηλικιακά ποδοσφαιριστών της ομάδας (Γαρυφαλλόπουλο-Τζουμάκη) μάλλον τον καίνε περισσότερο παρά του χρησιμεύουν σαν άλλοθι. Το καλό κλίμα στα αποδυτήρια και οι καλές σχέσεις με τους ποδοσφαιριστές είναι ένα θέμα εντελώς άσχετο στην προκειμένη περίπτωση. Δε θα θίξω καν τα οικονομικά δεδομένα που αφορούν την όλη υπόθεση. Το θέμα είναι ηθικό πάνω απ’όλα!
Το «ΑΕΛ υπεράνω όλων» ως τίτλος του τελευταίου άρθρου μου φυσικά δεν επελέγη τυχαία. Προς το τέλος του έγραφα ότι «το θέμα που καίει είναι να βγαίνει νικήτρια η ΑΕΛ και όχι τα πρόσωπα που την απαρτίζουν.. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι κανένας Πλεξίδας, κανένας Παναγόπουλος, κανένας Γαλανακόπουλος κ.ο.κ., ειδικά από τη στιγμή που είναι τόσο «φρέσκοι» στην καθημερινότητά μας, δε βρέθηκαν εδώ επειδή μας αγαπούσαν και μας πονούσαν. Είναι επαγγελματίες και πρώτο τους μέλημα είναι το προσωπικό και επαγγελματικό κέρδος. Απολύτως θεμιτό, εννοείται, και δεν τους κατηγορεί κανείς γι’αυτό, όσο βέβαια δεν ξεπερνούν τις… βυσσινί γραμμές.». Οι βυσσινί γραμμές χθες ξεπεράστηκαν κατά πολύ.
Επίσης στο ίδιο άρθρο έγραφα πως «το γεγονός ότι ο Β. Πλεξίδας πιθανά θα τυχαίνει αρνητικότερης εύνοιας, λαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της -δικαιολογημένης- «καχυποψίας», δε σημαίνει ότι θα βγάζει λάδι όσους άλλους στελεχώνουν το οικοδόμημα της ΑΕΛ από άλλα πόστα, κάνοντάς τους να φαίνονται πιο συμπαθείς ή να τυχαίνουν ευνοϊκότερης αντιμετώπισης…». Έτσι και τώρα θα πω ότι η -κατά την ταπεινή μου άποψη- ασεβής στάση Παναγόπουλου απέναντι στην ΑΕΛ δεν αθωώνει, ούτε δίνει πόντους ορθότητας και συμπάθειας σε όσους στελεχώνουν την ομάδα από τα άλλα πόστα. Παραφράζοντας το σύνθημα ας γίνει αντιληπτό σε όλους ανεξαιρέτως ότι… νόμος είναι το δίκιο της ΑΕΛ!
ΥΓ1: Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το χειροκρότημα από μέρους του κόσμου στο τέλος του αγώνα. Πιστεύω ότι έχουμε παρερμηνεύσει την έννοια «πολιτισμός» και δεν απέχουμε πολύ από το… κάποτε να μας πούνε και μαλάκες. Όταν είσαι η ΑΕΛ και παραδίνεσαι αμαχητί το χειροκρότημα περισσεύει. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν προτρέπω σε γιουχαΐσματα ή άλλου είδους συμπεριφορές, αλλά τουλάχιστον ας γίνει κατανοητό ότι μια κίνηση πολιτισμού, όπως το χειροκρότημα στη δύσκολη στιγμή, χάνει και την αξία του όταν δίνεται αβίαστα και ειδικά για περιπτώσεις όπως η χθεσινή.
ΥΓ2: «Η ΑΕΛ επειδή είναι μεγάλη ομάδα θα έχει και μεγάλο προπονητή», δήλωσε μεταξύ άλλων ο κ. Γαλανακόπουλος. Αφενός προκύπτει το ερώτημα, «μα καλά τόσο καιρό εν γνώσει σας επιτρέψατε να μικραίνει η ΑΕΛ έχοντας ένα μικρό προπονητή στο τιμόνι; » και αφετέρου η ανάγκη να επισημανθεί ότι η επιλογή προπονητή για το μέγεθος και την ιδιοσυγκρασία της ΑΕΛ θέλει καθαρό μυαλό και ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. Εν αναμονή λοιπόν να δούμε ποιος θεωρείται μεγάλος και αντάξιος της ΑΕΛ προπονητής…
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
