κόσμος βρίσκεται στις κερκίδες. Τα τελευταία χρόνια βέβαια δύσκολα μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα, μιας και οι περισσότεροι έρχονται στο γήπεδο την τελευταία στιγμή, ενώ εξαιτίας διάφορων λόγων αρκετοί πολλές φορές μπαίνουν και κάποια λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα.
Κόντρα στον Καμπανιακό ομολογώ ότι αυτή η πρώτη ματιά έδωσε εικόνες που μου έκατσαν κάπως άσχημα, παρότι αργότερα γέμισαν κάπως περισσότερες θέσεις. Ήταν το τρίτο φετινό εντός έδρας ματς και η προσέλευση του κόσμου συνεχίστηκε στα επίπεδα του ακριβώς προηγούμενου. Φυσικά υπάρχουν λόγοι που δικαιολογούν και εξηγούν το φαινόμενο αυτό. Και μπορούν να βρεθούν αρκετοί ακόμη, αν μπούμε στη λογική αυτή. Ενδεχομένως να πρέπει με κάποιους από αυτούς να μάθουμε και να ζούμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα συμβιβαστούμε μαζί τους κιόλας ή ότι δε θα ψάχνουμε τρόπους ανατροπής τους. Πολύ θετική όμως είναι η παρουσία πολλών παιδιών και γενικά κόσμου μικρών ηλικιών, γεγονός που αποτελεί παρηγοριά και κυρίως ελπίδα.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν κινδυνολογώ ούτε έχω σκοπό να κράξω τη μέχρι τώρα προσέλευση του κόσμου. Άλλωστε έχουμε δρόμο μπροστά μας ακόμη και το σωστό ταμείο πάντα γίνεται στο τέλος. Όμως, τα όποια κακώς κείμενα παρατηρούνται και κυρίως εκείνα που δε συμβαδίζουν με το μέγεθος της ΑΕΛ καλό είναι να επισημαίνονται, αρκεί στην επισήμανση να υπάρχει καλή προαίρεση και κατάλληλη έκφραση. Αδιαμφισβήτητα, το «προλαμβάνειν» είναι καλύτερο του «θεραπεύειν».
Η ομάδα αγωνιστικά δείχνει να μην έχει αντίπαλο με εφτά νίκες σε ισάριθμους αγώνες σε πρωτάθλημα και κύπελλο, προσφέροντας σιγουριά για την άνοδο. Τα απογεύματα της Κυριακής κυλάνε ήρεμα, ενώ δεδομένων των συνθηκών -μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στη Γ’ εθνική, αντιμέτωποι με ομάδες και γενικότερα καταστάσεις ανάρμοστες για την ΑΕΛ- το θέαμα, η φιλοσοφία και η διαχείριση των αγώνων ικανοποιούν. Οι ερχόμενες αγωνιστικές μάλιστα φέρνουν ως αντιπάλους τις ομάδες εκείνες που… καταδιώκουν βαθμολογικά την ΑΕΛ, δίνοντας την ευκαιρία να αρχίζει να καθαρίζει και τυπικά η μπουγάδα. Η όσο το δυνατόν συντομότερη επίτευξη του στόχου θα δώσει την άνεση να επικεντρωθούμε στον καταρτισμό των πλάνων για τις επόμενες χρονιές σε διοικητικό-οργανωτικό, αγωνιστικό αλλά και οπαδικό κομμάτι.
Το ιδανικό είναι μπαίνοντας στο 2014 -χρονιά-επέτειος για το μισό αιώνα ζωής της ΑΕΛ- οι μόνοι προβληματισμοί να αφορούν το μέλλον: να ξεκινήσει η δημιουργία της ομάδας που στην επόμενη κατηγορία θα φέρει πάλι άνοδο, να λυθούν (αν μέχρι τότε δεν…) τα προβλήματα «στέγασης» για προπονήσεις και αγώνες, να στελεχωθεί επαρκώς το τμήμα σκάουτινγκ, να κυριεύσει η λογική αξιοποίησης ταλέντων της περιοχής και όχι μόνο, μα πάνω απ’όλα να υπάρξει η φροντίδα τον ερχόμενο Μάιο να κρίνουμε και να επιλέξουμε σωστά, έχοντας βάλει όσες περισσότερες δικλείδες ασφαλείας για να κρατάμε τα μπόσικα στον επόμενο ιδιοκτήτη-μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ ΑΕΛ. Τα παθήματα-μαθήματα του παρελθόντος είναι πάρα πολλά και υπεραρκετά για να γίνουμε σοφότεροι, χτίζοντας το νέο οικοδόμημα σε σταθερές και σωστές βάσεις. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες πια, ούτε η άνεση για επανάληψη στραβοπατημάτων. Υπάρχουν περισσότερη εμπειρία, συνείδηση και πνεύμα. Το σημείο μηδέν που βρεθήκαμε, μαζί και με λίγη βοήθεια της τύχης, μπορεί να είναι το σημείο επανεκκίνησης. Μακάρι να κλείναμε τα μάτια και να μη ζούσαμε τα φετινά, αλλά εφόσον έτσι τα έφερε η ζωή σκοπός είναι να την αλλάξουμε για να είμαστε από εκείνους που γελάνε.
Αναμφίβολα, ο κατήφορος των τελευταίων ετών αποτελεί μεγάλο πισωγύρισμα και πρέπει με κάθε τρόπο να μην αφεθούν τα σημάδια που σίγουρα θα αφήσει σε όλους τους τομείς. Δεν πρέπει με τίποτα να επαναπαυτούμε στην όπως φαίνεται άνετη επίτευξη του φετινού στόχου. Την ΑΕΛ δεν τη συγκινούν οι άνοδοι… Σκοπός είναι να προετοιμαστεί η ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει τα αμέσως επόμενα χρόνια. Πρέπει ο κόσμος να αντιληφθεί τη δύναμή του και να μην αφήνει τις τύχες του σε χέρια άλλων. Περισσότερη συμμετοχή και παρουσία συνεπάγονται περισσότερη προστασία και ώθηση στην ομάδα. Η συμμετοχή φέρνει γνώση και η γνώση φέρνει συνείδηση άλλωστε. Το δεύτερο «ΞΑΝΑΡΧΟΜΑΣΤΕ» μπορεί να γίνει πράξη και να είναι ακόμη πιο ηχηρό! Χρειάζονται όμως και περισσότερα λαρύγγια…
ΥΓ: Το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013 ήταν η 27η επέτειος από το τραγικό συμβάν (26/10/1986). Οι εξιστορήσεις όσων δηλώνουν παρόντες στο γεγονός εκείνο μαρτυρούν την τεράστια ατυχία της στιγμής. ΑΛΛΑ κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Χαράλαμπος Μπλιώνας δολοφονήθηκε συνειδητά και κατ’επανάληψη στα χρόνια που ακολούθησαν, με εμετικά πανιά και συνθήματα από δίποδα που ντροπιάζουν την ανθρώπινη ιδιότητα και λερώνουν την οπαδική. Αυτή η μέρα μνήμης, αφού δυστυχώς υπάρχει και σημαδεύει την ιστορία της ΑΕΛ, ας μας θυμίζει όλα αυτά που δεν πρέπει να γίνουμε και δε θα γίνουμε ποτέ!
Κι αν κάποιοι φύγαν απ’τη ζωή σου…… Δεν ξεχνώ!
ΥΓ2: Προς Nova: θα φροντίσουμε να μην ξεχάσουμε τη διπρόσωπη συμπεριφορά.
Επί τη ευκαιρία, να μην ξεχνάμε και εκείνα τα τοπικά ΜΜΕ που δεν προβάλλουν την ΑΕΛ ως πρώτο θέμα, κρίνοντας με βάση την αγωνιστική κατηγορία.
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
