στο aelole.gr δημοσιεύουμε το περιεχόμενο του, εφόσον δεν περιέχει υβριστικό ή βλάσφημο περιεχόμενο. Επειδή το aelole.gr είστε όλοι εσείς…
Διαβάστε τι μας έστειλε
«Όταν έγραφα για
«Το Σταυροδρόμι της Ιστορίας» και «Ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία» είχα πειστεί απόλυτα ότι οι δηλώσεις του Πηλαδάκη περί δήθεν αποφυγής επηρεασμού των ποδοσφαιριστών μέχρι τη λήξη του πρωταθλήματος ήταν άνευ αξίας, καθότι η αβεβαιότητα ήταν ήδη ολοφάνερη στο αγωνιστικό τμήμα της ομάδας και το μόνο που επιδίωκε ήταν να «αγοράσει» χρόνο, εκδηλώνοντας στη συνέχεια της προθέσεις του, όπως αυτές είναι γνωστές. Η δημοσιοποίηση του ισολογισμού που ήταν για τις «επόμενες μέρες»… αναμένεται, παρότι έχουν ήδη παρέλθει τρεις εβδομάδες, αλλά αυτό είναι ίσως το λιγότερο. Το σημαντικότερο είναι ότι βρισκόμαστε μια ανάσα από τη δήλωση συμμετοχής των κατηγοριών πρωταθλημάτων και τελούμε… εν αναμονή, συμβόλαια λήγουν, ο προπονητής μας αποχαιρέτησε και όλα βαίνουν καλώς!
Είχα επίσης πειστεί απόλυτα ότι ο δημιουργός του χρέους, της αβεβαιότητας και της σωρείας των λαθών που οδήγησαν την ομάδα στη σημερινή κατάσταση προέταξε το ατομικό του συμφέρον πάνω από την πολύπαθη ιστορία της ομάδας - αυτής που ισχυρίζεται ότι αγαπάει - καθώς και του περήφανου κόσμου της, του κόσμου που η παθολογική του αγάπη για την ομάδα τον οδήγησε να παλέψει, να αγωνιστεί και να κάνει ότι χρειάστηκε στο παρελθόν, του κόσμου που πονάει με όλα όσα συμβαίνουν και αγωνιά, χωρίς ωστόσο να μπορεί να καθορίσει την τύχη της μεγάλης του αγαπημένης.
Ωστόσο, επειδή ο καθένας μπορεί «να παινέψει το σπίτι του» ή «να ευλογήσει τα γένια του», αλλά και για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας και να παίρνουμε δύναμη, παραθέτω στη συνέχεια αποσπάσματα από δύο άρθρα γνωστών αθλητικογράφων, θεωρώντας ότι η γνώμη των «ουδέτερων» για τον κόσμο της ΑΕΛ είναι ιδιάζουσας σημασίας, όταν μάλιστα ακολουθούν μια επιτυχία της ΑΕΛ, αυτής της κατάκτησης του κυπέλλου στις 5 Μαΐου 2007. Εξίσου μεγάλης σημασίας είναι ένα βίντεο όπου μετά τη λήξη του τελικού ο Αντώνης Καρπετόπουλος σκουπίζει τα δακρυσμένα μάτια του.
Είχα επίσης πειστεί απόλυτα ότι ο δημιουργός του χρέους, της αβεβαιότητας και της σωρείας των λαθών που οδήγησαν την ομάδα στη σημερινή κατάσταση προέταξε το ατομικό του συμφέρον πάνω από την πολύπαθη ιστορία της ομάδας - αυτής που ισχυρίζεται ότι αγαπάει - καθώς και του περήφανου κόσμου της, του κόσμου που η παθολογική του αγάπη για την ομάδα τον οδήγησε να παλέψει, να αγωνιστεί και να κάνει ότι χρειάστηκε στο παρελθόν, του κόσμου που πονάει με όλα όσα συμβαίνουν και αγωνιά, χωρίς ωστόσο να μπορεί να καθορίσει την τύχη της μεγάλης του αγαπημένης.
Ωστόσο, επειδή ο καθένας μπορεί «να παινέψει το σπίτι του» ή «να ευλογήσει τα γένια του», αλλά και για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας και να παίρνουμε δύναμη, παραθέτω στη συνέχεια αποσπάσματα από δύο άρθρα γνωστών αθλητικογράφων, θεωρώντας ότι η γνώμη των «ουδέτερων» για τον κόσμο της ΑΕΛ είναι ιδιάζουσας σημασίας, όταν μάλιστα ακολουθούν μια επιτυχία της ΑΕΛ, αυτής της κατάκτησης του κυπέλλου στις 5 Μαΐου 2007. Εξίσου μεγάλης σημασίας είναι ένα βίντεο όπου μετά τη λήξη του τελικού ο Αντώνης Καρπετόπουλος σκουπίζει τα δακρυσμένα μάτια του.
Τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη όσο
ποτέ άλλοτε να μείνουμε όλοι ενωμένοι σε ότι αγαπήσαμε και αγαπάμε. Σε ότι μας
έκανε περήφανους. Την ΑΕΛΑΡΑ μας».
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Δημήτρης Κ. Κούρος
Ταξιδεύοντας στον
παράδεισο (SportDay / Αντώνης
Καρπετόπουλος)
8 Μαΐου 2007
«Ο Κοέλιο στο Πανθεσσαλικό θα ήταν πανευτυχής. Η κεντρική διαπίστωσή του στον «Αλχημιστή», ότι «όταν θες κάτι πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν και αυτό γίνεται πραγματικότητα», βρήκε στο γήπεδο του Βόλου την απόλυτη εφαρμογή. Η κατάκτηση του Κυπέλλου από τη Λάρισα είναι η δικαίωση όλων εκείνων που πιστεύουν σε αληθινές αξίες και ποτέ δεν παραιτήθηκαν από όνειρα, όσο τρελά και αν μοιάζουν.
8 Μαΐου 2007
«Ο Κοέλιο στο Πανθεσσαλικό θα ήταν πανευτυχής. Η κεντρική διαπίστωσή του στον «Αλχημιστή», ότι «όταν θες κάτι πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν και αυτό γίνεται πραγματικότητα», βρήκε στο γήπεδο του Βόλου την απόλυτη εφαρμογή. Η κατάκτηση του Κυπέλλου από τη Λάρισα είναι η δικαίωση όλων εκείνων που πιστεύουν σε αληθινές αξίες και ποτέ δεν παραιτήθηκαν από όνειρα, όσο τρελά και αν μοιάζουν.
Τον πρώτο τελικό που έπαιξε η Λάρισα με τον Παναθηναϊκό στο
γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας ούτε που τον θυμάμαι: πέρα από το γκολ του
Χαραλαμπίδη, λίγα μου έμειναν στο μυαλό. Τον δεύτερο τελικό στο ΟΑΚΑ με
αντίπαλο τον ΠΑΟ του Γιάτσεκ Γκμοχ τον έχω μπροστά στα μάτια μου. Το μισό ΟΑΚΑ
ήταν βυσσινί – πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κάθοδος οπαδών που έχει γίνει στο
λεκανοπέδιο –, είχαν έρθει πάνω από είκοσι πέντε χιλιάδες άνθρωποι! Η Λάρισα
έχασε 2-0 χωρίς να παλέψει - ο κόσμος της λίγο απογοητεύτηκε. Δύο χρόνια
αργότερα, για να παίξει η Λάρισα τελικό με τον ΠΑΟΚ (που ήταν σούπερ φαβορί)
ήρθε με τη συνοδεία δέκα χιλιάδων ανθρώπων και γύρισε κυπελλούχος έπειτα από
ένα εκπληκτικό ματς που τελείωσε 4-1. Εκείνη ήταν μια μεγάλη ομάδα ακριβώς στο
μεταίχμιο της ωριμότητάς της – λίγο μετά έγινε πρωταθλήτρια Ελλάδας. Η τωρινή
Λάρισα είναι μία συμπαθητική ομάδα που μου μοιάζει ημιτελής. Είναι εύκολο να
πιστεύεις ότι η μοίρα θα δικαιώσει παικταράδες όπως ο Γκαλίτσιος, ο
Μητσιμπόνας, ο Πλίτσης, ο Βουτυρίτσας, ο Παραφέστας, ο Βαλαώρας, ο Ανταμτσικ, ο
Κμίετσεκ, ο Ζιώγας και συγγνώμη που δεν γράφω και τους υπόλοιπους. Είναι
δύσκολο να έχεις τέτοια πίστη για τον Μπασιλά, τον Αντσουέ, τον Διγκόζη, τον
Φωτάκη, τον Κλέιτον. Κι όμως, το Σάββατο η εξέδρα της Λάρισας αυτά τα παιδιά τα
έκανε κυπελλούχους Ελλάδας.
Κύπελλο
Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο στο ματς που οι οπαδοί της ΑΕΛ να πίστευαν ότι δεν θα φύγουν από τον Βόλο με το Κύπελλο. Στο Πανθεσσαλικό στην εξέδρα της ΑΕΛ ξέσπασε από το πρώτο δευτερόλεπτο του αγώνα ένα βυσσινί τσουνάμι θετικής ενέργειας. Στο 3' οι πανηγυρισμοί άρχισαν προτού ο Κόζλεϊ πιάσει την κεφαλιά! Μόλις ο Φωτάκης εκτελεί το φάουλ, ένα μέρος της εξέδρας φωνάζει γκολ – στην τηλεοπτική μετάδοση ο πανηγυρισμός ακούγεται με αντίλαλο: το μισό γήπεδο έχει δει το ίδιο όραμα! Στο γκολ του Αντσουέ, μόλις γίνεται η μπαλιά του Φωτάκη το γήπεδο τινάζεται σαν ο παίκτης της ΑΕΛ να έχει ήδη σκοράρει: το ντελίριο που ακολουθεί είναι το ξέσπασμα για μια χρονιά γεμάτη αξιοπρέπεια και παράπονο.
Σύνδεση
Στον Βόλο υπήρχε μια τρομερή ενεργειακή σύνδεση της εξέδρας με την ομάδα. Στο 2-1 υπήρξε κόσμος που έβλεπε όλες τις δυστυχίες που η ομάδα έζησε από το 1996 και μετά και μοιραία δάκρυσε. Μέσα στο γήπεδο έκλαψε σχεδόν με λυγμούς στους πανηγυρισμούς ο Μπασιλά - που αμφιβάλλω αν ήξερε πριν από λίγους μήνες το παραμικρό για την ομάδα! Ο πολιτισμένος αυτός ποδοσφαιριστής διακρίνει ότι η στιγμή του 2-1 έχει μια παράξενη ιερότητα: δεν υπάρχει ουδέτερος που να έβλεπε το ματς και να μην ένιωσε ρίγος. Το γκολ πανηγυρίζεται σχεδόν για 12 λεπτά μέχρι ο Βασσάρας να σφυρίξει το τέλος. Κανείς δεν βάζει γλώσσα μέσα! Ακούω από το Σάββατο πως είναι αδύνατον ο Μάντζιος να χάσει το γκολ στις καθυστερήσεις. Θα έλεγα ότι ήταν αδύνατο κάποιος να σκοράρει: δεν υπερβάλλω. Πάνω στη γραμμή της εστίας του Κοτσόλη εκείνη τη στιγμή είχε στηθεί ένα τείχος φτιαγμένο με την ενέργεια δέκα χιλιάδων ανθρώπων που ήταν στο γήπεδο.
Καχυποψία
Προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκουν τη δύναμη όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Νόμιζα ότι μετά το πέναλτι που έδωσε ο Βασσάρας θα τους καταπλάκωνε η αβάστακτη αίσθηση μιας αδικίας ή ότι θα αντιμετώπιζαν το δεύτερο ημίχρονο με καχυποψία και οργή. Υπήρξαν κι αυτά - ποτέ όμως δεν αποδείχτηκαν πιο δυνατά από την πίστη που η εξέδρα κουβαλούσε από το πρώτο δευτερόλεπτο του ματς. Σφύριξαν τον Κύρο, αποδοκίμασαν δυο-τρεις αποφάσεις του και μετά έβγαλαν την ομάδα μπροστά. Το δεκάλεπτο λίγο πριν από το γκολ του Αντσουέ είναι το μόνο πραγματικά καλό που κάνει η ομάδα του Δώνη στον αγώνα και, όχι τυχαία, το κάνει μπροστά στον κόσμο της. Η άμυνα του ΠΑΟ μπροστά στην πίεση του κόσμου καταρρέει – οι παίκτες της ΑΕΛ κεφαλαιοποιούν το πιο μεγάλο τους ατού: την πίστη της εξέδρας. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η εξέδρα κρίνει το ματς.
Δύναμη
Πού βρίσκουν τη δύναμη; Νομίζω ότι η δύναμη στην προκειμένη περίπτωση είναι η δύναμη της καθαρότητας της ψυχής. Στη Λάρισα αγαπούν την ΑΕΛ – τίποτε άλλο. Δεν έχουν πουλήσει την ψυχή τους σε κανένα διάβολο, δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι, σύμμαχοι ή τσάτσοι κανενός. Μπορείς να τους προσάψεις μεγαλομανία ή λίγη έπαρση, όμως δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις την ένδοξη παράδοση της επιβλητικής μοναξιάς τους: η ΑΕΛ είναι κάτι μοναδικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι η μεγάλη ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει ένα ποδόσφαιρο καθαρό, χωρίς μεγάλους που διατάζουν και μικρούς που υποτάσσονται, χωρίς λαμόγια που πουλούν υπηρεσίες, χωρίς παράκεντρα εξουσίας και προέδρους-αφέντες.
Το χθες, οδηγός για
καλύτερο αύριο στη Λάρισα (SportDay
/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)Κύπελλο
Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο στο ματς που οι οπαδοί της ΑΕΛ να πίστευαν ότι δεν θα φύγουν από τον Βόλο με το Κύπελλο. Στο Πανθεσσαλικό στην εξέδρα της ΑΕΛ ξέσπασε από το πρώτο δευτερόλεπτο του αγώνα ένα βυσσινί τσουνάμι θετικής ενέργειας. Στο 3' οι πανηγυρισμοί άρχισαν προτού ο Κόζλεϊ πιάσει την κεφαλιά! Μόλις ο Φωτάκης εκτελεί το φάουλ, ένα μέρος της εξέδρας φωνάζει γκολ – στην τηλεοπτική μετάδοση ο πανηγυρισμός ακούγεται με αντίλαλο: το μισό γήπεδο έχει δει το ίδιο όραμα! Στο γκολ του Αντσουέ, μόλις γίνεται η μπαλιά του Φωτάκη το γήπεδο τινάζεται σαν ο παίκτης της ΑΕΛ να έχει ήδη σκοράρει: το ντελίριο που ακολουθεί είναι το ξέσπασμα για μια χρονιά γεμάτη αξιοπρέπεια και παράπονο.
Σύνδεση
Στον Βόλο υπήρχε μια τρομερή ενεργειακή σύνδεση της εξέδρας με την ομάδα. Στο 2-1 υπήρξε κόσμος που έβλεπε όλες τις δυστυχίες που η ομάδα έζησε από το 1996 και μετά και μοιραία δάκρυσε. Μέσα στο γήπεδο έκλαψε σχεδόν με λυγμούς στους πανηγυρισμούς ο Μπασιλά - που αμφιβάλλω αν ήξερε πριν από λίγους μήνες το παραμικρό για την ομάδα! Ο πολιτισμένος αυτός ποδοσφαιριστής διακρίνει ότι η στιγμή του 2-1 έχει μια παράξενη ιερότητα: δεν υπάρχει ουδέτερος που να έβλεπε το ματς και να μην ένιωσε ρίγος. Το γκολ πανηγυρίζεται σχεδόν για 12 λεπτά μέχρι ο Βασσάρας να σφυρίξει το τέλος. Κανείς δεν βάζει γλώσσα μέσα! Ακούω από το Σάββατο πως είναι αδύνατον ο Μάντζιος να χάσει το γκολ στις καθυστερήσεις. Θα έλεγα ότι ήταν αδύνατο κάποιος να σκοράρει: δεν υπερβάλλω. Πάνω στη γραμμή της εστίας του Κοτσόλη εκείνη τη στιγμή είχε στηθεί ένα τείχος φτιαγμένο με την ενέργεια δέκα χιλιάδων ανθρώπων που ήταν στο γήπεδο.
Καχυποψία
Προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκουν τη δύναμη όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Νόμιζα ότι μετά το πέναλτι που έδωσε ο Βασσάρας θα τους καταπλάκωνε η αβάστακτη αίσθηση μιας αδικίας ή ότι θα αντιμετώπιζαν το δεύτερο ημίχρονο με καχυποψία και οργή. Υπήρξαν κι αυτά - ποτέ όμως δεν αποδείχτηκαν πιο δυνατά από την πίστη που η εξέδρα κουβαλούσε από το πρώτο δευτερόλεπτο του ματς. Σφύριξαν τον Κύρο, αποδοκίμασαν δυο-τρεις αποφάσεις του και μετά έβγαλαν την ομάδα μπροστά. Το δεκάλεπτο λίγο πριν από το γκολ του Αντσουέ είναι το μόνο πραγματικά καλό που κάνει η ομάδα του Δώνη στον αγώνα και, όχι τυχαία, το κάνει μπροστά στον κόσμο της. Η άμυνα του ΠΑΟ μπροστά στην πίεση του κόσμου καταρρέει – οι παίκτες της ΑΕΛ κεφαλαιοποιούν το πιο μεγάλο τους ατού: την πίστη της εξέδρας. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η εξέδρα κρίνει το ματς.
Δύναμη
Πού βρίσκουν τη δύναμη; Νομίζω ότι η δύναμη στην προκειμένη περίπτωση είναι η δύναμη της καθαρότητας της ψυχής. Στη Λάρισα αγαπούν την ΑΕΛ – τίποτε άλλο. Δεν έχουν πουλήσει την ψυχή τους σε κανένα διάβολο, δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι, σύμμαχοι ή τσάτσοι κανενός. Μπορείς να τους προσάψεις μεγαλομανία ή λίγη έπαρση, όμως δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις την ένδοξη παράδοση της επιβλητικής μοναξιάς τους: η ΑΕΛ είναι κάτι μοναδικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι η μεγάλη ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει ένα ποδόσφαιρο καθαρό, χωρίς μεγάλους που διατάζουν και μικρούς που υποτάσσονται, χωρίς λαμόγια που πουλούν υπηρεσίες, χωρίς παράκεντρα εξουσίας και προέδρους-αφέντες.
8 Μαΐου 2007
Το Σάββατο η Λάρισα μπόρεσε να πάρει το Κύπελλο, βασιζόμενη στην πολύ καλή της ομάδα, αλλά και στη δύναμη που της δίνει ο κόσμος της. Πέρυσι, τέτοιες μέρες, έγραφα σε αυτή τη στήλη για τη διαφορά που κάνουν στην ΑΕΛ οι οπαδοί της.
«Σε μία πόλη, μαζί με την ευρύτερη περιοχή, που δεν ξεπερνά τις 150.000, οι οπαδοί της Λάρισας ποτέ δεν την άφησαν μόνη. Και είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ περίπτωση ομάδας εκτός των δύο μεγάλων αστικών κέντρων που οι οπαδοί της είναι μόνο με την ομάδα της πόλης και τίποτε άλλο! Αν αυτό δεν είναι δείγμα ποδοσφαιρικής υγείας, ψάχνω να καταλάβω τι θα ήταν το πλησιέστερο! Η πορεία της ομάδας δείχνει πως το ΟΥΕΦΑ δεν είναι μακρινός στόχος. Ο μέσος όρος των 7.000 εισιτηρίων της αποτελεί τίτλο! Γιατί για ένα σύλλογο τίποτα δεν αντικαθιστά την αγάπη των οπαδών. Μπορεί να μην το καταφέρει φέτος, αλλά είναι θέμα χρόνου κάποια στιγμή να ξαναβγεί στην Ευρώπη. Ακόμα κι αν μειωθούν οι θέσεις τα επόμενα χρόνια, η Λάρισα θα έχει φτιάξει και χτίσει τέτοιες προϋποθέσεις που δεν θα μπορεί να εμποδιστεί η ανέλιξή της».
Λέγαμε όλοι το καλοκαίρι του 2005 πως η Λάρισα γύρισε για να μείνει και όχι απλώς για να βολοδέρνει στη μεγάλη κατηγορία. Γύρισε για να μας υπενθυμίσει πως το χθες είναι ο καλύτερος οδηγός για το αύριο. Ήδη η φουρνιά του 2007 έχει κάτι δικό της για να χτίσει επάνω του και όχι απλώς τις αναμνήσεις που συχνά στοιχειώνουν τις ομάδες.
*Το aelole.gr δίνει τον λόγο στους απλούς φιλάθλους της ΑΕΛ να εκφράσουν τις απόψεις τους αναφορικά με την αγαπημένη μας ομάδα. Στείλε μας και τα δικά σου θέματα, βίντεο και φωτογραφίες στο e-mail μας ael_ole@hotmail.com. Επίσης μέσω facebook στείλτε τα μηνύματά σας στο aelole
