Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Θεωρούμε τουλάχιστον άκυρη την πρωτόγνωρη δημοσιοποίηση μιας επιστολής με παραλήπτες εμάς καθώς και το χρονικό σημείο που αυτό έγινε.
Επειδή εμείς μπέσα έχουμε και προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς, παραδεχόμαστε ότι το πάτημα για να προβεί η παε σε μια τέτοια πράξη της δόθηκε σαν θείο δώρο μετά τη λήξη του χθεσινού αγώνα και τα όσα ακολούθησαν εντός γηπέδου. Αν αυτό που έγινε ήταν λάθος ή κατά πόσο λάθος μπορεί να ήταν δε θα μας το υποδείξει με τέτοιο τρόπο κανένας που δεν έχει πάρει ούτε μυρωδιά από καταστάσεις και περιστατικά που ζήσαμε και ζούμε εμείς εδώ και χρόνια ως οπαδοί στα πέταλα όλης της χώρας και της Ευρώπης. Άλλωστε έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι πρώτοι και αυστηροί κριτές του εαυτού μας και επίσης ποτέ δε διεκδικήσαμε αλάνθαστο.
Γίναμε όμως μάρτυρες μιας «ανοιχτής επιστολής» που «χτυπάει το σαμάρι για να ακούσει ο γάιδαρος». Όπου σαμάρι οι «30» και όπου γάιδαρος εμείς οι οργανωμένοι…
Μια «ανοιχτή επιστολή» που κάνει τραμπάλα ανάμεσα στους «30», στους οργανωμένους γενικά, στο υπόλοιπο γήπεδο ακόμα και σ’όλη τη Λάρισα ως πόλη η οποία δικαιώνεται αυτή τη φορά ηθικά (άσχετα αν μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν κατάπτυστη επειδή δε βοηθούσε όσο έπρεπε την ομάδα…), προσπαθώντας να στρέψει τους μεν στους δε, τους δε στους μεν κ.ο.κ..
Μια «ανοιχτή επιστολή» που ξετσίπωτα τολμά να στρουθοκαμηλίσει και να επιρρίψει τον «οικονομικό αφανισμό» της ομάδας στα πρόστιμα που προέρχονται από τη συμπεριφορά του κόσμου ή μέρους αυτού, που ακόμα και αν βλακωδώς έχουν υπάρξει δε δικαιολογείται τέτοιου είδους καταλογισμός ευθυνών. Άλλωστε κατά τη γνώμη μας τα λάθη στον προγραμματισμό και τη λειτουργία της ομάδας έχουν κοστίσει πολύ περισσότερο.
Μια «ανοιχτή επιστολή» που εμμέσως πλην σαφώς μας λέει ότι με βάση συμφωνίες, μας έγινε χάρη που το πέταλο δεν έγινε «κλουβί», ξεχνώντας πως αυτό είναι το αυτονόητο όταν μιλάμε για ανθρώπους και όχι για ζώα ή εγκληματίες. Σιγά μην πούμε κι ευχαριστώ που πληρώνουμε για να δούμε αγώνα της ομάδας μας υπό φυσιολογικές συνθήκες… Κατά τ’άλλα φαίνεται πως η παε ξεχνά το βασικότερο: εμείς στο γήπεδο έχουμε το ρόλο του οπαδού και όχι του αστυνομικού ή του σεκιουριτά. Κάνουμε μόνοι μας το κουμάντο μας σε ό,τι θεωρούμε πως μας αφορά (περιφρούρηση κερκίδας) και προσπαθούμε για την καλύτερη δυνατή υποστήριξη της ομάδας μας και δεν επιτρέπουμε καμία αμφιβολία πάνω σ’αυτό, αλλά δεν επιτρέπουμε ούτε και να μας κατηγορήσουν που δεν επιβάλαμε την τάξη σε ένα περιστατικό όπως το προχθεσινό. Όπως επίσης δε ζητήσαμε επιβράβευση όταν δε δημιουργείται πρόβλημα και όλα πάνε καλά.
Αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα μας αυτή τη στιγμή κι ας μην έχει βγει κάποιος να μιλήσει υπεύθυνα, χωρίς γενικότητες και αοριστίες για το μέγεθος του προβλήματος, πώς αυτό προήλθε, από πότε και από ποιον. Άλλωστε γι’αυτό προτιμήσαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα να μην υψώσουμε τους τόνους, παρά τις τόσο και τόσες άσχημες εξελίξεις για την ομάδα μας. Γιατί αν θέλαμε να υψώσουμε τόνους και να υπενθυμίσουμε κι εμείς δεσμεύσεις και λόγια, θα μπορούσαμε να το κάνουμε πολύ άνετα. Θεωρήσαμε όμως πως με τους χαμηλούς τόνους θα συμβάλαμε στο να επέλθει συσπείρωση και σύμπνοια για να επιτευχθεί ο στόχος της ανόδου μέσα από τις τόσο δύσκολες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Δυστυχώς όμως η παε διάλεξε άλλο δρόμο. Αυτόν της «ανοιχτής επιστολής»…
Εμείς πάντα όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαμε συγκεκριμένοι σ’αυτά που πιστεύουμε και πρεσβεύουμε σαν σύνδεσμος, δεν αρνηθήκαμε ποτέ την επικοινωνία σε κανέναν, ούτε φοβηθήκαμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όπου εμείς θεωρούμε ότι αυτές υπάρχουν, όπως κάναμε άμεσα και το βράδυ της Κυριακής. Κι όταν η παε επικαλείται κι αυτή τη συστράτευση στον κοινό στόχο που είναι για όλους μας η άνοδος της ομάδας προκαλεί απορία σε όλους γιατί δεν αντιμετωπίστηκε αυτό το περιστατικό με ανάλογους τρόπους του παρελθόντος, αλλά μεγιστοποιήθηκε με την τακτική αυτής της «ανοιχτής επιστολής»…
MONSTERS – GATE 1
1982 - 2012
