«Πηλαδάκη, να το ξέρεις, το πρωτάθλημα εσύ θα μας το φέρεις». Το σύνθημα έχει ακουστεί πολλές φορές. Και είναι σίγουρο πως η φιλοδοξία του Κώστα Πηλαδάκη για την ΑΕΛ φτάνει μέχρι εκεί. Δίκαια. Ωστόσο, ύστερα από το πέρας της 15ης αγωνιστικής η ΑΕΛ παραμένει τελευταία (και... καταϊδρωμένη), με το δύσκολο πρόγραμμα που ακολουθεί να μη δίνει δικαίωμα αισιοδοξίας. Και η βαθμολογία δεν γυρίζει ανάποδα. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υφίσταται το «ουδείς αλάθητος». Σαφώς και ο Κώστας Πηλαδάκης έχει κάνει λάθη. Και μάλλον δεν θα το αρνηθεί, αφού ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. H εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» αναζήτησε τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα» που πληρώνει η φετινή ΑΕΛ.1 Καθυστέρηση στις μεταγραφές. Το περσινό πάθημα δεν έγινε μάθημα. Το καλοκαίρι του 2009 η ΑΕΛ, με τον Μαρίνο Ουζουνίδη στο τιμόνι της, έκανε απέλπιδες προσπάθειες για να κλείσει το ρόστερ την τελευταία στιγμή. Και μιλάμε για μεταγραφές βασικών ποδοσφαιριστών. Φέτος, η «συνταγή» δεν άλλαξε, παρά τις υποσχέσεις. Κάτι οι υψηλοί στόχοι, κάτι η αθέτηση «κλεισμένων» συμφωνιών και κάτι οι λανθασμένοι χειρισμοί (όχι απαραίτητα από τον πρόεδρο της ΑΕΛ) έφεραν την ομάδα σε αδιέξοδο. Πέρα από τον Στάθη Ταυλαρίδη, οι υπόλοιπες προσθήκες καθυστέρησαν χαρακτηριστικά. Και αυτή ήταν μία δικαιολογία που χρησιμοποίησε πολλάκις ο Γιάννης Παπακώστας για την εικόνα της ομάδας.
2 Λανθασμένες επιλογές. Κάθε καλοκαίρι (και χειμώνα) η ΑΕΛ συνηθίζει να «ψωνίζει» από το πάνω ράφι. Φέτος η ΑΕΛ έκανε παραπάνω από μία υπερβάσεις, αλλά το αποτέλεσμα στο πηλίκον έγραψε σχεδόν... μηδέν. Ο Στάθης Ταυλαρίδης, μέχρι στιγμής δεν έχει ικανοποιήσει κανέναν. Ο Τζέρεμι ήρθε σαν «μεσσίας». Και τα «θαύματα» που κάνει περιορίζονται μόνο στις εμφανίσεις του στην αποστολή των «βυσσινί». Ανάλογα μέτρια είναι και η παρουσία του Στίβεν Μακίνουα. Τα συχνά προβλήματα τραυματισμών ήταν γνωστά, όπως και η μικρή ικανότητά του στο σκοράρισμα. Και όμως έγινε πραγματικός αγώνας για να «ντυθεί» στα «βυσσινί».
3 Επιμονή στον Γιάννη Παπακώστα. Εδώ ταιριάζει το «περσινά ξινά σταφύλια». Ο Γιάννης Παπακώστας πρόλαβε να παραιτηθεί δις, προτού γραφτεί ο επίλογος της συνεργασίας του με την ΑΕΛ. Ισάριθμες φορές ο πρόεδρος της ΑΕΛ ήταν αυτός που στήριξε την επιλογή του, δίνοντας μία ευκαιρία σε έναν προπονητή ο οποίος είχε παραδεχτεί δημόσια ότι δεν μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση. Ισως στην απόφαση του προέδρου να μέτρησε το παλαιότερο παράδειγμα με τη στήριξη που παρείχε στον Γιώργο Δώνη. Και τα οφέλη που έφερε στον σύλλογο. Αλλά έχοντας το κακό παράδειγμα με τον Μαρίνο Ουζουνίδη, ο Κ. Πηλαδάκης έπρεπε να σκεφτεί? δις την πρόθεσή του να στηρίξει την επιλογή του. Γιατί και με τον Ουζουνίδη η στήριξη ήταν μέχρι... θανάτου. Μέχρι που ήρθε η ήττα από τον (ήδη υποβιβασμένο) Πανθρακικό, στο Αλκαζάρ, για να «ξεχειλίσει» το ποτήρι.
4 Η διαιτησία. Ισως αυτό να μην είναι αποκλειστικό λάθος της διοίκησης. Η φιλοσοφία των «βυσσινί» αναφέρει ότι η ΑΕΛ δεν θα ασχοληθεί με εξωγενείς παράγοντες, όπως η διαιτησία, αλλά μόνο με την πρόοδο της ομάδας. Ομως, η διαιτησία θέλει να ασχολείται με την ΑΕΛ. Και αυτό που χρεώνουν στον Κώστα Πηλαδάκη είναι η αδυναμία του να προστατέψει την ομάδα του κόντρα στα «φαλτσοσφυρίγματα». Τα οποία, ομολογουμένως, είναι μπόλικα εις βάρος της ΑΕΛ (και) φέτος.
5 Κωλυσιεργία με τον νέο προπονητή. Ο Γιάννης Παπακώστας αποχώρησε, αλλά η έτοιμη λύση δεν υπήρχε. Παρά την προεργασία που είχε γίνει, όπως τουλάχιστον προέκυπτε και από το ρεπορτάζ. Μόλις ο Παπακώστας είχε ψελλίσει για πρώτη φορά τη λέξη «παραίτηση», ο μηχανισμός για την αντικατάστασή του είχε ενεργοποιηθεί. Βραδύκαυστος, όπως αποδείχτηκε, αφού πέρασαν 15 ημέρες από το «διαζύγιο» και ο αντικαταστάτης του πιθανότατα είναι ο Κρις Κόουλμαν (μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε αναλάβει επίσημα).
6 Πίεση από τον κόσμο. Οπου οι απαιτήσεις είναι υψηλές, υπάρχει και μεγάλη πίεση. Οπως φάνηκε και στην περίπτωση του Παύλου Δερμιτζάκη. Χαρακτηρίστηκε ως προπονητής μιας χρήσεως, «προσωρινή λύση» μέχρι τη μόνιμη. Και η αντίδραση (και η επικράτηση) των φιλάθλων της ΑΕΛ έδειξε ότι ο κόσμος «μετράει». Αλλες φορές με σωστό κριτήριο και άλλες με λανθασμένο, αφού κανείς δεν μπορεί να ορκιστεί πώς θα αγωνιζόταν η Λάρισα με τον Δερμιτζάκη (ή τον κάθε Δερμιτζάκη) στον πάγκο της, αντί της υπηρεσιακής λύσης του Κώστα Κατσάρα.
7 Υψηλές προσδοκίες. «Διαθέτουμε το καλύτερο υλικό της τελευταίας εξαετίας». Αυτή η δήλωση του Κώστα Πηλαδάκη, σε συνδυασμό με την κατασκευή του νέου γηπέδου, έδωσε την εντύπωση ότι η φετινή ΑΕΛ θα είναι ανίκητη. Στην πράξη, ακόμη και από τα φιλικά παιχνίδια του καλοκαιριού δεν φάνηκε κάτι τέτοιο. Οι πρώτες «σφαλιάρες» της χρονιάς δεν ξύπνησαν κανέναν και η μίνι αφύπνιση στα παιχνίδια με τον Αρη και την Ξάνθη, τελικά «κοίμισαν» ακόμη περισσότερο και έκρυψαν τα προβλήματα της ομάδας.
