Ας θεωρούμε αξίωμα πια ότι ο κόσμος της ΑΕΛ, λες και τον ακολουθεί κάποια κατάρα, δεν μπορεί να χαρεί με διάρκεια και χωρίς προβληματισμό όσο του αξίζει τις ιστορικές εκείνες στιγμές και συγκυρίες που εμφανίζονται -όχι και πολύ συχνά η αλήθεια είναι- στο δρόμο του.
Η μαθηματικά πλέον εξασφαλισμένη άνοδος στη Β’, αλλά προπάντων η επέτειος των 50 χρόνων από την ίδρυση της ομάδας, δυστυχώς επισκιάζονται από τις ομολογουμένως πολύ κρίσιμες διοικητικές εξελίξεις, αφού χρονικά συμπίπτουν. Ας μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας, όμως, να ξεχνιέται μέσα σ’όλη αυτή τη -δικαιολογημένη- αναστάτωση. Μπορεί, λοιπόν, να είμαστε για τα καλά στην τελική ευθεία, όμως σαν σήμερα, εφτά χρόνια πριν (αν και φαίνεται σαν χθες) η ΑΕΛ κατακτούσε στο Πανθεσσαλικό Στάδιο τον τρίτο τίτλο στην ιστορία της και πιο συγκεκριμένα το δεύτερο Κύπελλό της. Φυσικά το προαναφερθέν αξίωμα δε θα μπορούσε να απουσιάσει ούτε τότε, αφού μια εβδομάδα αργότερα η Κυπελλούχος ΑΕΛ αγωνιζόταν στην Καλαμαριά για να αποφύγει τον υποβιβασμό της…
Συνήθως, εκτιμάς κάτι όταν όλο και περισσότερο το χάνεις ή όταν έστω απομακρύνεσαι κάπως από αυτό. Ο τίτλος του Κυπελλου σίγουρα δεν είναι ισάξιος του Πρωταθλήματος, αλλά αυτό δεν απαγορεύει στο Κύπελλο του 2007 να ακολουθείται από το δικό του μοναδικά ιδιαίτερο αντίκτυπο και συμβολισμό. Πρώτα απ’όλα για την ίδια την ΑΕΛ ο τίτλος αυτός είναι τρανή απόδειξη κι επιβεβαίωση του ειδικού της βάρους και της ιδιαιτερότητάς της. Η ομάδα αυτή, η οποία μετά από 9 χρόνια περιπλάνησης σε Β’ και Γ’ εθνική επέστρεφε στα λημέρια που τις αξίζουν, δεν αρκέστηκε σε απλές χαζοχαρούμενες συμμετοχές ή σε ρόλο κομπάρσου στην Α’ εθνική αλλά αμέσως έδειξε τις προθέσεις της, μετουσιώνοντας σε πράξη το σύνθημα «Κουφάλες Ξαναρχόμαστε!». Το «Ξαναρχόμαστε» δεν αφορούσε, φυσικά, μια απλή και αδιάφορη επάνοδο. Δεν ήταν φανφάρα. Το «Ξαναρχόμαστε» αναφερόταν σε μια παρουσία με άγριες διαθέσεις, όπως εκείνες που έσπειραν πίκρα και πανικό τη δεκεατία του ’80. Και το... πρώτο αίμα χύθηκε την 5η Μαΐου του 2007 στο Βόλο, σε ένα στάδιο που έμελλε έκτοτε τις μεγαλύτερες πιένες του να τις ζήσει σε φόντο βυσσινί.
Η μοίρα τα έφερε έτσι που στον τελικό αυτό αντιμέτωπος των «βυσσινί» ήταν ένας παλιός… γνώριμος στον οποίο η «Βασίλισσα» χρωστούσε πολλά. Παιχνίδι της μοίρας και η διαιτησία του αγώνα από τον Κ. Βασσάρα, γιο του Α. Βασσάρα που διαιτήτευσε τον τελικό του 1982 στη Ν. Φιλαδέλφεια, βοηθώντας με τον… τρόπο του τους «πράσινους». Αυτή τη φορά η ΑΕΛ σε ένα πιο ουδέτερο έδαφος (ο Βόλος δεν είναι Αθήνα, αν και παρότι γειτονικός προτιμά να είναι φίλος-σκύλος της πρωτεύουσας), με τον υιό Βασσάρα να αποδεικνύεται το ίδιο… «χαρισματικός» με τον πατέρα του (ειδικά όταν ο Ρομέρο εξουδετερώνει με επιθετικό φάουλ τον Κοτσόλη), έχοντας όμως την κερκίδα κατά κράτος κερδισμένη από 10.000 και πλέον οπαδούς/φιλάθλους της, εξοφλεί το χρέος και επιβεβαιώνει το ρητό «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο»…
Το Κύπελλο του ‘07 γίνεται ακόμη πιο σημαντικό και ιδιαίτερο όταν συνειδητοποιεί κάποιος πόσο δύσκολο και εξαιρετικά σπάνιο είναι να κατακτηθεί τίτλος από ομάδα που βρίσκεται στα χειρότερά της ή έστω σε πολύ κακή κατάσταση, εκτός του να θεωρείται/είναι αουτσάιντερ λόγω και έμψυχου δυναμικού. Σημειωτέον και όπως προαναφέρθηκε, η ΑΕΛ μέχρι την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος εκείνου πάλευε να αποφύγει τον υποβιβασμό. Φυσικά και δεν συζητάμε καν για ομάδες που αυτοαποκαλούνται μεγάλες, αλλά ακόμη και στο ζενίθ τους δεν μπορούν ούτε γκολ να πανηγυρίσουν σε αγώνες τέτοιου επιπέδου…
Κάπου εδώ πρέπει να γίνει αναφορά και στα… φούμαρα που ακούστηκαν πριν τον τελικό εκείνο. Στις 29 Απριλίου η ΑΕΛ αγωνιζόταν στο Αλκαζάρ και πάλι κόντρα στον Παναθηναϊκό για το πρωτάθλημα. Οι… γνώστες έκαναν λόγο για «συνεννόηση» ανάμεσά τους. Υποτίθεται οι «πράσινοι» θα έχαναν στο Αλκαζάρ για να σωθεί η ΑΕΛ και ως αντάλλαγμα η ΑΕΛ θα έχανε στον τελικό χαρίζοντάς τους το Κύπελλο. Τελικά, ισοπαλία στο Αλκαζάρ (ισοφάριση πριν το τέλος από Γαβριλόπουλο) και θρίαμβος της ΑΕΛ στον τελικό Κυπέλλου. Ένα καλό μάθημα ώστε κάποιοι να μην κρίνουν εξ’ιδίων τα αλλότρια και να έχουν πάντα στην άκρη του μυαλού τους ότι το άλογο δε στριμώχνεται στις μικροπρεπείς και σάπιες λογικές τους.
Ο τίτλος του 2007, ουσιαστικά, κάνει την ΑΕΛ την τελευταία χρονικά ομάδα που έχει σπάσει μέχρι σήμερα το κατεστημένο και στο θεσμό του Κυπέλλου. Στο θεσμό του Πρωταθλήματος, ως γνωστόν, είναι η μία και μοναδική από την Πρωτομαγιά του 1988. Από το ‘07 κι έπειτα μόνο οι τρεις ομάδες του πρώην «ΠΟΚ» έχουν κατακτήσει την κούπα αυτή (με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, έτσι για να βλέπουμε πόσο πολύ θέλουνε αυτό το… «Κυπελλάκι»), ενώ οι δήθεν επαναστάτες της «συμπρωτεύουσας» έφαγαν χώμα ξανά και ξανά. Μπορεί η ΑΕΛ να βρίσκεται στα τάρταρα, το μέλλον της να μην είναι ξεκάθαρο και ήδη να απέχει αρκετό καιρό από τους πραγματικούς της στόχους, αλλά κάθε φορά που οι υπόλοιποι αποτυγχάνουν να κατακτήσουν έναν τίτλο, όντας ανίκανοι παράλληλα να εκμεταλλευτούν την αποχή των «βυσσινί», νικήτρια βγαίνει και πάλι η «Βασίλισσα».
Για το τέλος άφησα τη φωτογραφία των πανηγυρισμών κατά την απονομή του τροπαίου.
Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Τους πόνεσε πολύ και τους πονά περισσότερο απ’όσο φαντάστηκαν.
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα και στο επίσημο προφίλ της στήλης στο facebook πατώντας εδώ και εδώ.
