Στις 16 Μαρτίου 1988 η απόφαση του αθλητικού δικαστή Ανδρόνικου αφαιρούσε συνολικά τέσσερις
βαθμούς από την ΑΕΛ, ρίχνοντάς την έτσι στη δεύτερη θέση κι ένα βαθμό από την κορυφή. Μία περίπου ώρα μετά την ανακοίνωσή της ο κόσμος της Λάρισας εξεγείρεται και βγαίνει εντελώς αυθόρμητα στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί. Μπλόκα στήνονται, λάστιχα καίγονται, οι κάθε είδους φορείς της πόλης συντάσσονται με τον αγώνα των «βυσσινί». Η πόλη γενικά κατεβάζει τους διακόπτες και... πιάνει τα γιοφύρια. Η Ελλάδα κόβεται στα δύο και η Λάρισα αυτονομείται από την υπόλοιπη χώρα. Πέντε μέρες αργότερα, στις 21 Μαρτίου, ο αγώνας δικαιώνεται, οι βαθμοί επιστρέφονται και η πρώτη θέση ξανάρχεται σε βυσσινί χέρια (όπως ίσχυε από την πρώτη αγωνιστική).
Η επίτευξη ενός στόχου μπορεί να δείξει πολλά, όμως σίγουρα ο τρόπος που οδήγησε στην επίτευξή του προσδίδει την ανάλογη αξία και μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ο σκοπός ΔΕΝ αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα κι ο σκοπός αγιάζουν το αποτέλεσμα, όπως από την πρώτη στιγμή υποστηρίζει αυτή εδώ η στήλη. Και γι'αυτό μόνο ο οπαδός της ΑΕΛ θα μπορεί πάντα να τραγουδά περήφανα «γι’αυτό το στέμμα που δεν το πήραμε με γλείψιμο και ψέμα». Άλλωστε, διαφορετικά λάμπει το στέμμα ενός… διορισμένου κι ευνοημένου βασιλιά και διαφορετικά το στέμμα που κατακτήθηκε έπειτα από μάχη και αγώνες, ειδικότερα δε όταν η μάχη υπήρξε άνιση κι οι αγώνες πεντακάθαροι και δίκαιοι.
Ο τίτλος του 1988 έβαλε την ΑΕΛ στο κλαμπ των πρωταθλητών Ελλάδας, εκεί όπου βρίσκονται μόνο πέντε ομάδες (τα… τουρνουά ανάμεσα στους πρωταθλητές Αθήνας-Πειραιά-Θεσσαλονίκης φυσικά και δεν μπορούν να λογαριαστούν ως πανελλήνια πρωταθλήματα, όσο κι αν κάποιοι θα το ήθελαν για να καλύψουν την ατιτλία τους). Δεν είναι, όμως, ο τίτλος που από μόνος του κάνει την ΑΕΛ «μοναδική και σπάνια». Τι εννοώ… Ο τίτλος του πρωταθλητή στο ελληνικό ποδόσφαιρο της βρωμιάς και της λαμογιάς έχει απαξιωθεί. Οι κούπες αυτές έχουν στιγματιστεί επανειλημμένα από τα βρώμικα δακτυλικά αποτυπώματα των γνωστών και ως «μεγάλων» ομάδων, που ουσιαστικά αποτελούν το σύστημα, το κατεστημένο. Το να πανηγυρίζεις, λοιπόν, επειδή πήρες τη βρώμικη κούπα του βόθρου τους, επειδή ήρθες πρώτος σ’αυτό που κατά τ’άλλα σιχαίνεσαι και πολεμάς, δεν ξέρω πόσο νόημα και λογική τελικά έχει ή πόση διαφορετικότητα προσδίδει. Σίγουρα, όμως, έχει νόημα και λογική να πανηγυρίζεις και να νιώθεις διαφορετικός όταν, παρά τις κάθε είδους προσπάθειές τους να σε πνίξουν, έχεις επιπλεύσει, τους έχεις ξεφύγει κι ακόμη περισσότερο όταν στο τέλος έχεις κατορθώσει να πνίξεις εσύ όλους εκείνους, δίχως μάλιστα να έχεις λερωθεί καθόλου!
Ο άθλος της ΑΕΛ του 1988 δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα λογικό και ακομπλεξάριστο άνθρωπο. Απέδειξε την ανωτερότητά της μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και δε λύγισε ακόμα κι όταν με ύπουλες μεθόδους της έβαλαν τρικλοποδιά. Το πρωτάθλημα εκείνο, αντικειμενικά, έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία για το μίζερο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και έτσι έχει χαραχτεί και στις συνειδήσεις του κόσμου, γιατί «ο κόσμος θέλει τις επαναστάσεις». Όμως, το συγκεκριμένο
Η εξέγερση του Μαρτίου του 1988 είναι ένα πολύ ιδιαίτερο φαινόμενο, το οποίο ξεφεύγει από τα αθλητικά-οπαδικά πλαίσια και το οποίο σπάνια συναντάται (ακόμα και) παγκοσμίως. Μια ολόκληρη πόλη, μια ολόκληρη κοινωνία, επαναστατεί κι αντιστέκεται με αφορμή την αδικία που υπέστη η ποδοσφαιρική της ομάδα. Φτάνει μέχρι και σε σημείο αυτονόμησής της από την υπόλοιπη χώρα, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στον ίδιο βαθμό και με τις ίδιες συνθήκες από σύστασης του νέο-ελληνικού κράτους. Η Λάρισα για πέντε ημέρες υπήρξε αυτόνομη πόλη-κράτος. Με μια δόση υπερβολής θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα… «χωριατάκια» της Λάρισας πέτυχαν κάτι (αυτονόμηση) που στον υπόλοιπο κόσμο κάποιοι άλλοι ακόμα και με ένοπλο αγώνα δεν έχουν πετύχει. Βέβαια, σύμφωνα με μαρτυρίες των τότε πρωταγωνιστών αν τελικά δεν ερχόταν η δικαίωση και γινόταν προσπάθεια καταστολής της εξέγερσης, ήταν πολύ πιθανό η κατάσταση να οδηγηθεί ακόμη και σε σύγκρουση! Είναι φυσικό επόμενο, λοιπόν, το πρωτάθλημα (ο τίτλος) του ’88 να διαθέτει διαφορετική λάμψη, κύρος, σημασία, μαγκιά όταν έχει προηγηθεί μια κατάσταση με τόσες πολλές και διαφορετικές προεκτάσεις. Η πρωτομαγιά (ωραίο παιχνίδι της μοίρας η συγκεκριμένη ημερομηνία) του '88 είχε πλέον αποκτήσει άλλο νόημα. Ήταν ο ιδανικότερος επίλογος για μια σεζόν που μύριζε επανάσταση κάποια πρωτομαγιά ένα ψαλιδάκι να τους κόψει το βήχα και τα πόδια!
Η εξέγερση του '88 περικλείει όλη την έννοια και την ιδεολογία της ΑΕΛ. Είναι όλη η ΑΕΛ. Είναι ίσως το σημαντικότερο γεγονός στα 50 χρόνια ιστορίας της. Ένα γεγονός που ξεφεύγει από τα πλαίσιά της και μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση γενικότερα. Τα μπλόκα του ’88 δείχνουν το δρόμο για το πως μπορεί να στηθεί μια κοινωνία καλύτερη από κάθε άποψη. Είναι η αγνή και άδολη αντίσταση-επανάσταση ενός λαού του οποίου πήγαν να του τη φέρουν από πίσω για μια φορά ακόμη, προσπαθώντας να του κλέψουν όλα εκείνα που κατακτούσε δικαιότατα. Το σύστημα δεν υπολόγιζε με τίποτα ότι θα συναντούσε αυτή τη μοναδική και άνευ προηγούμενου αντίσταση. Δεν υπολόγιζε ότι οι… «χωριάτες» θα επέλεγαν τον πόλεμο, φτύνοντας κατάμουτρα όλους αυτούς που νιώθουν ανώτεροι και εξουσιαστές των πάντων, αλλά και όλους εκείνους που έχουν μάθει να τους προσκυνούν και να είναι οι τσάτσοι και ρουφιάνοι τους. Ο κόσμος της ΑΕΛ, ο κόσμος της Λάρισας, το Μάρτη του ’88 μπορεί να υπερηφανεύεται πως έμπρακτα επιβεβαίωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το σύνθημα «Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι!».
ΥΓ: Αξίζει όλοι να παρακολουθήσουν το σχετικό ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα των Monsters, ώστε να αντιληφθούν -όσο αυτό μπορεί να γίνει εφικτό μέσα από λίγα λεπτά στο διαδίκτυο- το μέγεθος και τον αντίκτυπο ενός τέτοιου ιστορικού γεγονότος...
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
