Ραφαηλίδη με τίτλο «Ιστορία κωμικοτραγική του νεοελληνικού κράτους», όπου διαβάζοντας τα ιστορικά γεγονότα από τη μία σου έρχεται να γελάσεις με τη φαιδρότητα που τα χαρακτηρίζει και από την άλλη, μόλις συνειδητοποιείς ότι αφορούν ουσιαστικά το τομάρι σου ως λαό και κράτος, σου έρχεται να… κλάψεις.
Η μαύρη σελίδα της Κυριακής, που χαρακτηρίστηκε κυρίως από… παντελονάτα παιχνίδια στην πλάτη της ΑΕΛ, γύρισε τη Δευτέρα και μας έφερε νέο προπονητή τον άνθρωπο που θα λατρεύει για πάντα τον Αχιλλέα Μπέο, το Γιώργο Βαζάκα..! Βέβαια, περίπου τρεις ώρες μετά ένας άλλος Γιώργος ήταν εκείνος που θα έπαιρνε τελικά το χρίσμα του προπονητή της ΑΕΛ, ο Γιώργος Στράντζαλης. Αυτό που μένει όμως είναι το κωμικοτραγικό της όλης υπόθεσης, το οποίο λέει ότι από τον… πάγκο των «βυσσινί» σε μόλις 1,5 μέρα πέρασαν τρία ονόματα! Η ουσία, δυστυχώς, είναι ότι από όλες αυτές τις καταστάσεις βγαίνει ζημιωμένο το όνομα της ΑΕΛ και μάλιστα σε μια αγωνιστική χρονιά που έχει φανεί ότι δεν απαιτεί ιδιαίτερο ζόρι και προσπάθεια. Με λίγα λόγια, γίνονται τα εύκολα δύσκολα.
Το ότι τελικά απετράπη η έλευση του Μπεολάτρη (κατά το «ειδωλολάτρης») Βαζάκα δε σημαίνει ότι όλα πλέον είναι όμορφα κι ωραία. Και μόνο ότι οι αρμόδιοι για τέτοιες κινήσεις όχι μόνο σκέφτηκαν αλλά μετουσίωσαν και σε πράξη τις σκέψεις τους χρίζοντάς τον προπονητή, αποδεικνύει και πάλι την παντελή άγνοιά τους για την ιστορία και την ιδιοσυγκρασία της ΑΕΛ. Η ΑΕΛ χρειάζεται ανθρώπους που θα θέλουν και θα μπορούν να λατρέψουν μόνο το άλογο και όχι μπέους. Η δε ανακοίνωση που αναρτήθηκε και συνόδευσε την έλευσή του, χαρακτηρίζεται τουλάχιστον ως εμετική. Φράσεις όπως «Η ΑΕΛ είναι μεγάλος σύλλογος και δεν έχει την πολυτέλεια να πειραματιστεί ξανά με νέους και άπειρους τεχνικούς. Πρώτο μέλημα και βασικό κριτήριο είναι η ικανότητα και το ήθος, ανεξάρτητα από τις ομάδες στις οποίες έχει εργαστεί κατά το παρελθόν» και «Εκτιμάται ότι τη δεδομένη στιγμή με τα ιδιαίτερα πιεστικά χρονικά περιθώρια ο Γιώργος Βαζάκας αποτελεί την καταλληλότερη δυνατή επιλογή» σε κάνουν να νιώθεις πως είτε παίζεται κάποια κακόγουστη φάρσα ή πως σε κοροϊδεύουν κατάμουτρα και χωρίς ντροπή! Είτε έτσι είτε αλλιώς, πάντως, νιώθεις ότι παίζουν στην πλάτη της ομάδας, μη αντιλαμβανόμενοι ότι η ΑΕΛ για τη Λάρισα και τους εντός και εκτός αυτής οπαδούς της είναι κάτι περισσότερο από ένας αθλητικός σύλλογος.
Κι αφού πιαστήκαμε με τα λεγόμενα και τις δηλώσεις, δεν μπορούμε να παραλείψουμε εκείνη του κ. Γαλανακόπουλου μια μέρα πριν στο… facebook (άντε και στο twitter κάποια στιγμή) που έλεγε ότι «Η ΑΕΛ επειδή είναι μεγάλη ομάδα θα έχει και μεγάλο προπονητή». Μήπως εννοούσατε μεγάλο ηλικιακά κ. Γαλανακόπουλε; Κι αν είναι έτσι, γιατί δεν επιλέξατε το Βασίλη Δανιήλ έστω που είναι και «100 χρόνια μπροστά»..; Ή μήπως τελικά τα κριτήριά σας για μεγάλους προπονητές φτάνουν μέχρι την επιλογή Βαζάκα; Δηλαδή, μια ομάδα του μεγέθους της ΑΕΛ μόνο ανάμεσα σε Βαζάκες και άλλα δύο-τρία ονόματα μπορεί να βρίσκεται και μετά το χάος;
Επίσης, δε θα μπορούσε να παραλειφθεί και η επίσημη δήλωση Πλεξίδα, ο οποίος θυμήθηκε κάπως αργά να σεβαστεί την ιστορία της ΑΕΛ, αφού πρώτα όμως είχε φροντίσει να μην τη σεβαστεί επιτρέποντας την έλευση του Γ. Βαζάκα. Μπορεί το λάθος τελικά να σταμάτησε εν τη γενέσει του, αλλά το μέγεθος που λέγεται ΑΕΛ τέτοιου είδους κινήσεις δεν τις σηκώνει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Δεν είναι η ΑΕΛ καμιά ομαδούλα της σειράς για να δέχεται στις τάξεις της ανθρώπους με τον πρότερο ποδοσφαιρικό βίο του κ. Βαζάκα ή να αλλάζει προπονητές σαν τα πουκάμισα καταντώντας… παρατράγουδο. Όπως γράφτηκε και στο χθεσινό άρθρο, κανένας δεν έχει δικαίωμα να παίζει παιχνίδια στην πλάτη της ομάδας. Και όταν λέμε κανένας, εννοούμε ΚΑ-ΝΕ-ΝΑΣ!
Τέλος, και επειδή και χθες με όλα αυτά τα γεγονότα το… ίντερνετ πήρε φωτιά από τις αντιδράσεις, αλλά τελικά το φίδι από την τρύπα κλήθηκαν να το βγάλουν και πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι (εκείνοι ντε, που κατηγορούνται για τα πάντα σχετικά με την ομάδα, όπως κατηγορούνται ακόμη και σήμερα για το διωγμό Δερμιτζάκη πριν τρία χρόνια…), ας γίνει κατανοητό επιτέλους ότι όταν λέμε συμμετοχή και δράση δεν εννοούμε τα πατημένα με δύναμη πλήκτρα του υπολογιστή μας. Το χθεσινό συμβάν αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως… την ΑΕΛ μπορούμε εμείς να φέρουμε στα μέτρα μας, πριν να τη φέρουν κάποιοι άλλοι στα δικά τους (παραφράζοντας το στίχο του τεράστιου Άλκη Αλκαίου στο «Πόρτο Ρίκο»). Βασικό ζητούμενο όμως παραμένει η δράση σε πραγματικό χρόνο και τόπο και όχι σε διαδικτυακό και κυρίως η ενίσχυση του ερασιτέχνη και των συνδέσμων, των φορέων εκείνων δηλαδή που, έστω και με διαφορετικούς ρόλους, μπορούν να προασπίσουν την ΑΕΛ και την ιστορία της.
ΥΓ: Η σιωπή, λένε, είναι χρυσός αλλά από την άλλη… «και η μόνη ευκαιρία για να ζήσεις είναι να μιλήσεις», όπως ανέφερα και στο χθεσινό άρθρο. Εν αναμονή επίσημης τοποθέτησης της ερασιτεχνικής, λοιπόν, που οφείλει να εξηγήσει στον κόσμο τα επεισόδια που διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες. Η μυστικοπάθεια και η εσωστρέφεια που προκαλείται εξαιτίας της δε βοηθάει κανέναν και κυρίως την ΑΕΛ. Για κανένα λόγο δεν πρέπει οι τριγμοί που υπήρξαν να οδηγήσουν σε αποσυσπείρωση και μόλυνση της νέας προσπάθειας που με τόσο κόπο, αυτοθυσία και αυταπάρνηση γίνεται. Αφού τα πράγματα έχουν έρθει έτσι, καιρός να μπουν σε μια σειρά και κυρίως εν γνώσει του κόσμου.
Στέφανος Κ. Αΐνης
*Για πιο άμεση επικοινωνία με τη «Φωλιά του κούκου» μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr ή με το να επισκέπτεστε και να γίνετε μέλη στην επίσημη σελίδα της στήλης στο facebook πατώντας εδώ
