χρόνια (τελευταίο παιχνίδι στις 21/11/2010 κόντρα στον Πανιώνιο) και για το πρωτάθλημα της Γ’ εθνικής μετά από εννιά χρόνια και κάτι μήνες (30/5/2004 κόντρα στον Ποντιακό Ν.Σ.).
Μπορεί η επικαιρότητα και οι εξελίξεις σε όλους τους τομείς να τρέχουν διαρκώς για τους βυσσινί, όμως θα ήθελα σ’αυτό το δεύτερο κείμενο να σταθώ στη στάση του κόσμου, και ειδικά του οπαδικού χώρου, απέναντι σε όλα όσα συνέβησαν αυτό το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι, που με όλα τα επεισόδια που εκτυλίχθηκαν κατά τη διάρκειά του, σίγουρα κερδίζει μια πολύ ξεχωριστή θέση στην ιστορία της ομάδας.
Το απογοητευτικό κλείσιμο της προηγούμενης σεζόν με την παραμονή της ομάδας στη Β’ εθνική και την ντροπιαστική αφαίρεση 18 βαθμών λόγω οικονομικής ασυνέπειας και μη τήρησης του ποδοσφαιρικού… μνημονίου, που έφερε τους βυσσινί στην 13η θέση του βαθμολογικού πίνακα, ακολούθησε ένα κλίμα αβεβαιότητας και αγωνίας σχετικά με το άμεσο -και όχι μόνο- μέλλον της ομάδας, αφού ο πρώην μεγαλομέτοχος Πηλαδάκης παρέμεινε ανύπαρκτος, αφήνοντας την ομάδα στο έλεός της.
Τα σενάρια και οι φήμες για την επόμενη μέρα δεν άργησαν να εμφανιστούν. Κι ενώ δεν κινούταν φύλλο, ξαφνικά διαφάνηκε στον ορίζοντα ως σωτήρια πρόταση-λύση η συγχώνευση της ΑΕΛ με κάποια άλλη ομάδα και δη της Α’ εθνικής… Τα διαφόρων λογής παπαγαλάκια, πάντα πρόθυμα, δεν έχασαν λεπτό να στολίσουν και να εξυμνήσουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο την πρόταση αυτή, χωρίς φυσικά να σταθούν σε αξίες και ιδανικά που χαρακτηρίζουν διαχρονικά την ΑΕΛ κάνοντάς την να ξεχωρίζει. Φρόντισαν με κάθε τρόπο να τρομοκρατήσουν την κοινή γνώμη, παρουσιάζοντας ως ανίκητο μπαμπούλα το χρέος της ομάδας, του οποίου το πραγματικό ύψος βέβαια ποτέ δε φιλοτιμήθηκε κάποιος να μας δημοσιοποιήσει, ενώ επίσης κάθε άλλη προτεινόμενη λύση ήταν για εκείνους ήδη χαμένη από χέρι μιας και θα αποτελούσε «καταστροφή» και «ξεφτίλα» για την ομάδα…
Έχοντας ως παρακαταθήκη τη στάση και τη συμπεριφορά του κατά το παρελθόν, ο κόσμος της ΑΕΛ για μια ακόμη φορά πήρε την κατάσταση στα χέρια του και επιβεβαίωσε τον τίτλο του υπερασπιστή της ιστορίας και του θεματοφύλακα της ιδέας. Μπροστά στους οπαδούς των βυσσινί υψώθηκε το (ψευτο)δίλημμα «μπασταρδεμένοι και στην Α’ εθνική ή αυθεντικοί και στη Γ’ εθνική;», αφού έπειτα από απόφαση της διοίκησης της ΠΑΕ ΑΕΛ 1964 και μόνο, η επιλογή της συμμετοχής κανονικά στη Β’ εθνική έπαψε οριστικά να ισχύει στις 25 Ιουλίου.
Αν και τα αυτονόητα δε χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση, η απόφαση ήταν μονόδρομος και προτιμήθηκε (ή «προτιμήθηκε» αν θέλετε) με τον υποβιβασμό να γραφτεί ένα ακόμα άσχημο κεφάλαιο στην 49χρονη ιστορία της ομάδας παρά η παντοτινή κηλίδα της συγχώνευσης και ουσιαστικά η εξαφάνισης της ομάδας του πρωταθλήματος, των κυπέλλων, των ευρωπαϊκών πορειών αλλά και των υποβιβασμών. Σε μια κοινωνία που καθημερινά διαβρώνεται από ξεπουλημένα ανθρωπάκια και σάπιες συμπεριφορές, οι οπαδοί της ΑΕΛ προτίμησαν το δύσκολο δρόμο, που όμως δε θα έφερνε καμία έκπτωση στην αξιοπρέπεια της ομάδας και τη δική τους. Εξάλλου, όπως είπαμε και στην «πρώτη… συνεδρία», ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα και ο σκοπός αγιάζουν το αποτέλεσμα…
Το γεγονός όμως που αξίζει να υπογραμμιστεί περισσότερο από κάθε άλλο είναι ότι η συγκεκριμένη στάση και απόφαση δεν πάρθηκε εκ του ασφαλούς κι αυτό από μόνο του της δίνει άλλη διάσταση και αξία. Δεν υπήρξε κανένα δεδομένο που να προσφέρει ασφάλεια για την επόμενη μέρα της ομάδας. Όλα ήταν ρευστά και αβέβαια. Η απόφαση αυτή πάρθηκε στην κυριολεξία με οδηγό το άγνωστο και βάρκα την ελπίδα, το ήθος, την αξιοπρέπεια και με σεβασμό στην ιδεολογία που εκπορεύεται από την ιστορία της ΑΕΛ. Δίχως να γνωρίζει κανένας τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα, δίχως την παρουσία ενός επενδυτή ή άλλων παραγόντων που μπορούν να προσφέρουν ασφάλεια στο όποιο εγχείρημα, δίχως καβάτζα καμιά..!
Εν κατακλείδι, ο οπαδός της ΑΕΛ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και περιφρούρησε τα ιδανικά του με τον πιο μάγκικο τρόπο, παίζοντας τα ρέστα του και ρισκάροντας πολλά… ίσως και τα πάντα. Μπορεί να μην αρέσκεται στο να παίρνει εύσημα και να ακούει μπράβο για όλα αυτά, μιας και για εκείνον θεωρούνται αυτονόητα (και σύμφωνοι ότι έτσι πρέπει να συνεχίσουν να θεωρούνται), όμως καλό είναι να του υπενθυμίζεται η δύναμη που έχει για να διατηρεί καθαρό το στέμμα της Βασίλισσας, δίνοντας ακόμη περισσότερη αξία στους στίχους του συνθήματος «ΑΕΛάρα είσαι μοναδική! Τι να μας πούνε όλοι αυτοί;”.
Η μπίλια ήδη άρχισε να γυρίζει και το.. βυσσινί της κλείνει το μάτι…
…Venceremos!
Στέφανος Αΐνης
* Εκτός των τρόπων επικοινωνίας του www.aelole.gr, όπου μεταξύ άλλων μπορεί ο καθένας να καταθέσει την άποψή του και για τη στήλη αυτή, «Η φωλιά του κούκου» διαθέτει και τη δική της ηλεκτρονική διεύθυνση για ακόμα πιο άμεση επικοινωνία με τους αναγνώστες της. Μπορείτε, λοιπόν, να στέλνετε τα σχόλια, τις απόψεις και οποιοδήποτε άλλο μήνυμά σας στο e-mail hfwliatoukoukou@yahoo.gr
«Η φωλιά του κούκου» έχει πλέον και επίσημη σελίδα στο facebook, την οποία μπορείτε να επισκεφτείτε πατώντας εδώ
